تدریس گرامر به لحاظ آشکار بودن یا زنده بودن در نحوه آن همواره مقوله ای بحث برانگیز بوده است. گرچه مباحث بسیاری در مورد هر یک از این دو روش مطرح شده است، مقایسه میان تأثیر هر روش بر روی فهم و دستاورد گرامری دانش آموزان حائز اهمیت می باشد. برای این منظور می توان دانش آموزان سطوح مختلف را از منظر نحوه پیشرفت آنان در یادگیری گرامر بدون و یا از طریق بکارگیری روشهای ضمنی مورد ارزیابی قرار داد. روشهای غیر مستقیم گوناگونی همچون تعامل با همکلاسی ها، افزایش تعداد دفعات رویت ساختار مقصد، حدس زدن، استفاده از رسانه و غیره برای تدریس گرامرتاکنون پیشنهاد شده است. در عین حال، در میان تمامی این روش ها استفاده از تصاویر و ایماژهای در معرض به همراه ساختارها و نکات گرامری مرتبط با آن می توانند تأثیر عمده ای بر پیشرفت گرامری دانش آموزان داشته باشند. در این پایان نامه رابطه میان بکارگیری تصاویر به عنوان نوعی روش ضمنی و فعالیت بصری سازی با دستاورد گرامری از طریق دو گروه از دانش آموزان سطح متوسط غیر بومی که تعدادشان در کل 120 نفر بود، مورد ارزیابی قرار گرفت. هر دو گروه آزمایشی و کنترل توسط معلمی با تجربه که مدرک فوق لیسانس خود را در رشته آموزش زبان دریافت نموده بود، مورد تعلیم قرار گرفتند. اما تنها گروه آزمایش، آموزش تصویری گرامر را دریافت کرد و گروه کنترل، تحت تعلیم روشهای سنتی تدریس گرامر که فاقد تصویر بود، قرار گرفت. از هر دو گروه در آغاز مطالعه پیش آزمون و بعد از پایان برنامه پس آزمون گرفته شد. تحلیل نتایج نشان داد تدریس گرامراز طریق بکارگیری تصویر نه تنها تاثیر مثبتی بر دستاورد گرامری زبان آموزان دارد، بلکه می تواند فرایند یادگیری گرامر را تسهیل بخشد. علاوه بر این، تحلیل پاسخهای گروه آزمایش به پرسشنامه طراحی شده در پایان آخرین جلسه بیانگر نگرش مثبت آنان در قبال تدریس تصویرمحور گرامر بود و این حقیقت را نشان می داد که آنها توانستند تصویری ذهنی از ساختارهای گرامری تدریس شده را در ذهن خود ایجاد کنند و دلیل آن این بود که در طی تمام جلسات دانش آموزان گروه آزمایش در معرض چندین تصویر مرتبط با ساختارهای گرامری مورد تدریس قرار گرفته بودند.