سکونت و نیاز انسان به مکانی مناسب برای زندگی از جمله دغدغه های انسان در طول تاریخ بوده است . امروزه با توجه به افزایش جمعیت و ساخت چشمگیر ساختمانها و مجتمع های مسکونی عمده توجه طراحان به توده ساختمانی است و فضاهای خالی که در گذشته مکمل فضاهای پر بوده اند امروزه اعتبار و هویت خود را از دست داده و صرفا در حکم فضایی باقی مانده تلقی می شوند علاوه بر اینکه به چینش و ترکیب آنها با فضای پر توجه نمی شود ، به کیفیت آنها نیز اهمیت داده نمی شود. این بی توجهی در غالب موارد به کاهش میزان تعاملات اجتماعی در عرصه های میان کالبدی و در پی آن کاهش سرزندگی فضا های جمعی منجر می گردد. رساله پیش رو با طرح این مساله در عرصه های میان کالبدی مجموعه های مسکونی، به تبیین نسبت میان سه مولفه اساسی ساختار کالبدی، تعاملات اجتماعی و سرزندگی فضا پرداخته و از مجرای آن ، مفهوم انعطاف پذیری عملکردی را طرح می نماید.در ادامه و با پردازش این مفهوم از نگاه طراحانه، مبانی و احکامی حاصل می آید که با تدقیق آن از طریق پژوهش میدانی ، در طراحی یک مجموعه مسکونی در شهر کرمان به کار گرفته می شود.امید که این تلاش مختصر بتواند سهمی هر چند کوچک در اصلاح و بهبود کیفی عرصه های مسکونی داشته باشد.