یکی از مهمترین عوامل تخریب سدهای خاکی نشت از بخش های مختلف آن می باشد . هنگامی که جریان نشت از یک خاک با دانه های نسبتاً ریز به مصالح درشت تر وارد می شود، ممکن است مصالح ریزدانه از جای خود حرکت کرده و باعث بروز ناپایداری در کل سازه شود. در این حالت ممکن است ریزدانه ها فضاهای خالی سیستم زهکش را پر کرده و مانع حرکت آب در این بخش شود. از این رو ایجاد فیلتر در سازه لازم خواهد بود. در سدهای خاکی با شرایط معمولی استفاده از فیلتر های دانه ای به عنوان اولین گزینه مطرح می باشد . در صورتی که به علت مشکلاتی از قبیل تهیه مصالح دانه ای یا هزینه زیاد آن، استفاده از انواع ژئوسنتتیک ها به ویژه ژئوتکستایل که تقریباً تمام معایب روش سنتی را رفع می کند توصیه می شود. در جهان استفاده از ژئوتکستایل در فیلتراسیون و زهکشی سدهای خاکی برای اولین بار بعد از تحقیقات گسترده در سال 1970 در یک سد خاکی به نام valcros در فرانسه با ارتفاع 17 متر استفاده گردید. بعد از استفاده از ژئوتکستایل در این سد خاکی تحقیقات گوناگونی برای ارائه ضوابط استفاده از ژئوتکستایل به ویژه تعریف محدوده طراحی فیلتر ژئوتکستایل انجام پذیرفت و با سپری شدن این تحقیقات ضوابط و آیین نامه های گوناگونی ارائه گردید. در این تحقیق با مدل سازی نمونه یک سد خاکی (سد آهوئیه بافت) به بررسی تاثیر ژئوتکستایل در زهکشی و فیلتراسیون آن پرداخته شده است از این طریق می توان بهینه ترین حالت فیلتراسیون که ترکیبی از فیلتر دانه ای و لایه های ژئوتکستایل می باشد را بدست آورد و در طراحی سدها مورد استفاده قرار داد.