این پژوهش با هدف تعیین میزان اثربخشی روان درمانی مثبت گرا مبتنی بر رویکر شادکامی سلیگمن بر کاهش افسردگی و افزایش رضایت زناشویی زنان افسرده انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه گواه بود.جامعه آماری کلیه زنان متاهل مراجعه کننده به خانه های سلامت منطقه 5 شهر تهران در تابستان 1392 به تعداد 72 نفر بود. پس از غربالگری از میان آنها 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و گواه گمارده شد، در حین درمان به علت ریزش نمونه پژوهش به 22 نفر کاهش یافت. ابزار پژوهش آزمون افسردگی بک (1961) و آزمون رضایت زناشویی انریچ (1993) بود. روان درمانی مثبت گرا در 8 جلسه 2 ساعته در هفته یکبار در گروه آزمایشی برگزار و برای تحلیل داده ها آمار توصیفی و آمون استنباطی همچون تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد.