یکی از ویژگی های بارزی که در تفاسیر عرفانی به چشم می خورد نگاه تأویل گونه و رمزی و توجه به معانی باطنی آیات است، قرآن کریم با وجود تمثیل های گوناگون و اشارات و کنایات زمینه شکل گیری این نوع تفسیر را فراهم آورده است، از آنجا که حجم قابل توجهی از این کتاب الهی به بیان قصه ها اختصاص یافته است، مفسران عارف از این بخش غفلت نورزیده اند و از آن بهره های عرفانی فراوانی برده اند و با شیوه های گوناگون آن ها را تأویل و تفسیر کرده اند. نویسنده نیز با توجه به اهمیت موضوع به «نقد و بررسی شیوه های بیان و برداشت مفسران عارف از قصه های قرآن» پرداخته و برای انجام این کار معیارهای صحت برداشت های عرفانی از قصه های قرآن را از دیدگاه افراد صاحب نظر مورد پردازش قرار داده است.