بشر از شروع تاریخ بنابر مقتضیات زندگی علایمی را روی بدن خود رسم کرده، این امر در هر قسمت از جهان به شیوه و آیین مرسوم خود انجام می پذیرفت. بسیاری از این نقش ها زیبائی و جذابیت خاصی داشتند. که هنوز هم در میان قبایل بدوی، بربرها و سرخپوست ها، آفریقایی ها و هندی ها این گونه نقوش رواج دارد.در هر حال نقاشی روی بدن، خالکوبی، خراش بر بدن، سوراخ کردن، شکل دهی بدن را می توان در اکثر نقاط جهان جستجو نمود که با اضافه یا کم کردن چیزی از بدن صورت می گیرد.بعداز جنگ جهانی دوم در سالهای دهه 1960 برای بسیاری از هنرمندان ، هنگامه جستجوی فردیت و بازشناسی ضمیر خویشتن بود. آنان به موازات طرح چالش های عملی و نظری در ساختار هنر ، کنکاش های گوناگونی را نیز در «خودشناسی» به کار بستند که بخش قابل توجهی از آن بر موضوع «بدن» متمرکز بود. هدف این کندو کاوها نیل به معرفت تازه ای بود از کالبد خویش که در آفرینش پیکره ها در سراسر تاریخ هنرهای تجسمی هرگز مورد مداقه قرار نگرفته بود. حاصل این تجربیات چالشی ، ژانر جدیدی از هنر مفهومی بود که بدن را ماده کار هنری قرار داده و از این رو تحت عنوان «هنر بدنی» شهرت یافت. بدین ترتیب دیگر بدن به واسطه ی مواد هنری تفسیر و ارائه نمی شد، بلکه خود به عنوان ماده، موضوع و ابزار زبان انگاشته می شد.