امروزه کاربرد بتن الیافی به دلیل مزایای آن گسترش فراوانی یافته است. از جمله ی این مزایا می توان میزان جذب انرژی بالا، بهبود رفتار بتن در ناحیه غیر خطی و جلوگیری از ایجاد و گسترش ترک های جمع شدگی را نام برد. از طرفی تسلیح بتن با الیاف یکی از روش های اصلاح عملکرد خمشی و کششی بتن است که به واسطه ی آن ها مخلوط های شکننده تا حدی رفتار الاستیک از خود نشان می دهند. تا به امروز از الیاف متفاوتی در بتن استفاده شده است. از جمله الیاف استفاده شده در بتن می توان به الیاف شیشه ، پلاستیک، و فولاد اشاره نمود. با وجود اینکه الیاف مصنوعی از نظر پارامتر های مقاومتی و شکل پذیری جواب های قابل قبولی را در آزمایش ها به دست داده اند، ولی به دلیل وجود برخی معایب نظیر: صعوبت تولید، ارز بری، پر هزینه بودن، اثرات زیست محیطی و... محدودیت هایی را در استفاده ایجاد می نمایند؛ لذا امروزه محققین به بررسی کاربرد الیاف طبیعی در بتن روی آورده و پارامتر های مختلفی را در رابطه با کاربرد این الیاف در بتن بررسی کرده اند. الیاف طبیعی عمدتا با پایه ی سلولزی می باشند لذا در محیط قلیایی نه تنها کاهش مقاومت نخواهند داشت بلکه افزایش مقاومت نیز دارند. اغلب مطالعات بر روی الیاف طبیعی به استفاده ی این الیاف در پانل های سیمانی محدود می شود لذا، با توجه به مصرف روز افزون انواع الیاف مصنوعی در بتن و با توجه به خصوصیات مناسب الیاف طبیعی در کالا های صنایع نساجی و سازگاری آن ها با محیط زیست از یک سو و افزایش روز افزون قیمت مواد پتروشیمی به عنوان ماده ی اولیه ی الیاف مصنوعی از سوی دیگر، همچنین اعلام سال 2009 به عنوان سال الیاف طبیعی از سوی سازمان ملل متحد، اهمیت تحقیقات در زمینه الیاف طبیعی دو چندان شده است لذا استفاده از الیاف گیاهی لیفیران که از برگ گیاه لویی گرفته می شود، در مخلوط بتن در این تحقیق بررسی شده است. استخراج این الیاف اولین بار توسط مرتضوی در دانشکده نساجی دانشگاه صنعتی اصفهان انجام شده است. در این پژوهش الیاف پلی پروپیلن و الیاف لیفیران در سه درصد 3/0، 5/0 و 7/0 با طول 12 میلی متر به طور جداگانه استفاده شده اند و تغییرات مقاومت فشاری، کششی، خمشی ملات و جذب آب بتن حاوی الیاف بررسی گردیده است.