نام پژوهشگر: سراج‌الدین کاتبی

طراحی مدل ارزیابی یکپارچه و روش تصمیم گیری چندگانه فازی برای رتبه بندی پروژه های فناوری اطلاعات
پایان نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - دانشگاه پیام نور - دانشگاه پیام نور استان تهران - دانشکده فنی 1388
  رضا حشمتی   سراج الدین کاتبی

هدف این پایان نامه؛ رتبه بندی پروژه های فناوری اطلاعات از طریق تکنیک تصمیم گیری با معیار های چند گانه topsis با داده فازی و مدل ارزیابی یکپارچه است. مدل ارزیابی باید مسئله جامع بودن، توسعه پذیری و امکان پذیر بودن را حل کند;لذا در این تحقیق در ابتدا با بررسی و مطالعه اسناد و مدارک موجود، شاخص های ارزیابی پروژه های it سازمانها طبق مدل مدل یکپارچه شامل مدل تکامل قابلیت ها، کارت امتیاز متوازن ، استاندارد iso-9126 شناسایی و دسته بندی می شوند. از طرفی چون درفـرآیند رتبه بندی و ارزیابی پروژه های فناوری اطلاعات باید تصمیم گیرندگان بسیاری سنجش های خـویش را درباره میزان تامین معیارهای فراوانی بیان کنند و قضاوت این تصمیم گیرندگان مشتمل بر دانش مبهم و نامعلوم آنها است که از طریق واژه های زبانی بیان می گردد. لذا در مرحله بعد با تئوری مجموعه فازی ؛ انعطاف پذیری مورد نیاز برای نمایش عدم اطمینان ناشی از فقدان دانش فراهم می شود و در نهایت مسئله وجود تصمیم گیرندگان بسیار و شاخصهای فراوان با روش های تصمیم گیری با معیارهای چند گانه حل می گردد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد، سیستم های سنتی ارزیابی منجر به تصمیم گیری نادرست و در نتیجه گزینش یک استراتژی ضعیف برای مدیریت می شوند. مدل ارزیابی یکپارچه برای مقابله با ناکارایی و نقاط ضعف مدلهای سنتی استفاده می شود. از طرفی، بزرگترین چالش برای پیاده سازی مدل ارزیابی یکپارچه، نبود داده های دقیق و قابل اطمینان است که کاربرد منطق فازی یک راه کار و تدبیر مناسب برای این موضوع است.این مدل دارای مزایای زیر می باشند: 1. به کاربران، اطلاعات افزون تری شامل معیارهای جامع، توسعه پذیر و امکان پذیر برای تصمیم گیری ارائه می نماید. 2. برای کاربران، قدرت اختیار و تصمیم گیری با توجه به عدم اطمینان موجود فراهم می سازد. بنابراین با ارائه مدل ارزیابی یکپارچه و چند لایه و کاربرد تصمیم گیری چندگانه فازی ، می توان به صورت بنیادی چارچوبی را در جهت اندازه گیری کمی پروژه های فناوری اطلاعات و پیوند آنها به اهداف استراتژیک سازمانی، ایجاد کرد و تحقق یا عدم تحقق اهداف سازمان را در یک بستر در حال پیشرفت تشخیص داد.