با توجه به افزایش جمعیت انسان ها ، میل به استفاده از خودرو و عدم امکان توسعه جاده ها متناسب با رشد تعداد خودرو، می بایست تغییری در سیستم هدایت خودرو به جهت کاهش حجم تصادفات ایجاد کرد.هدف در این پروژه ، طراحی ماشینی ( سیستم هوشمند ) است که بتواند به انسان در رانندگی خودرو کمک کند. ماشین می تواند با استفاده از حسگرهای تعبیه شده بر روی خودرو ، سریع تر از انسان تصمیم گیری کند و هیچ گاه دچار خستگی ، ترس و عدم تمرکز نمی شود. بنابراین می توان گفت که با به کار گیری ماشین ، سیستمی سریعتر و ایمن تر خواهیم داشت. در طراحی ماشین ، باید به این نکته نیز توجه داشت که اغلب رانندگان خودرو، تمایل دارند که تا حد ممکن خودرو در کنترل آن ها باشد. بنابراین نباید سیستم را به گونه ای طراحی کرد که راننده به یک آدم کوکی تبدیل شود. ضمن این که در صورت اختیار بیش از حد ماشین در سیستم، انسان توجه لازم به رانندگی را نخواهد داشت. بنابراین نقش ماشین در هدایت خودرو می بایست بستگی به عملکرد انسان داشته باشد. بدین معنی که اگر انسان بتواند خودرو را به خوبی هدایت کند، آن گاه فرمان ماشین در هدایت خودرو تاثیری نخواهد داشت. اما در صورت عملکرد نامناسب انسان، نقش ماشین پر رنگتر خواهد شد. در واقع مسئله اصلی ، تقسیم استقلال در تصمیم گیری بین انسان و ماشین است.بنابراین، هدف طراحی سیستمی است که در آن هم انسان و هم ماشین، در هدایت خودرو نقش داشته و ترکیبی از فرامین آن ها به خودرو اعمال شود. برای ترکیب فرمان انسان و ماشین روش جمع وزن دار تطبیقی ارائه می شود. بدین معنی که وزن های مربوط به فرامین انسان و ماشین بر اساس عملکرد خودرو به صورت on-line تنظیم می شوند. جهت ارزیابی عملکرد خودرو تابعی تعریف می شود که ضرایب این تابع با استفاده از الگوریتم ژنتیک به صورت off-line محاسبه می شود. از آنجائیکه تصمیم گیری در فرآیند رانندگی باید به صورت بلادرنگ انجام شود، بنابراین این ضرایب باید به صورت off-line محاسبه شده و در حالت on-line ضرایب ثابت در نظر گرفته می شود. این ضرایب به گونه ای تعیین می شود که خروجی این تابع با حجم تصادفات و ترمزها همخوانی داشته باشد. نتایج شبیه سازی نشان می دهد که روش پیشنهادی می تواند در کاهش حجم تصادفات و بهبود کیفیت رانندگی خودرو موثر باشد.