تحقیق حاضر، رابطه دینداری افراد را با نوگرایی ایشان در یک نمونه 287 نفری از میان جوانان 29-20 سال تهران بررسی نموده است. اساس نظری تحقیق بر نظریه کنش وبر، نظریه سلسله مراتب سایبرنتیک پارسونز و متغیرهای الگویی وی استوار است. براساس مدل سنجش دینداری گلاک و استارک ، پنج بعد برای سنجش دینداری در نظر گرفته شد که عبارتند از ابعاد اعتقادی ، عاطفی ، پیامدی ، مناسکی وآگاهی. هم چنین برمبنای شاخص های سنجش نوگرایی فردی در مدل اینکلس و اسمیت ، هفت بعد جهت گیری علمی، جهت گیری عام گرایانه، جهت گیری تساوی طلبانه، جهت گیری استقلال طلبانه، جهت گیری پیشرفت، جهت گیری مدنی و جهت گیری دموکراتیک برای سنجش نوگرایی در نظر گرفته شد. نتایج آزمون های هم بستگی در نمونه کل نشان داد که ابعاد مختلف نوگرایی روابط مختلفی با دینداری دارند. با افزایش دینداری، جهت گیری عام گرایانه و جهت گیری مدنی نیز افزایش می یابد اما جهت گیری تساوی طلبانه ، جهت گیری استقلال طلبانه و جهت گیری دموکراتیک کاهش می یابد و برخلاف انتظار میان دینداری و جهت گیری علمی و جهت گیری پیشرفت رابطه معنی داری مشاهده نشد. میان دینداری و نوگرایی نیز رابطه معنی داری مشاهده نشد.