شاهنامه فردوسی یکی از شاهکارهای ادبی فارسی و جهان و حماسه ی ملی ایران در قرن چهارم است. این اثر حماسی دارای موضوعات و درون مایه های متعددی است که همگی در ارتباط با اساطیر و فرهنگ ایران شکل گرفته است و شناخت هر یک از آنها ما را با بنیان های فکری ایرانیان به طور اعم و فردوسی به طور اخص یاری می کنند، یکی از این موضوعات شکار می باشد. جایگاه و اهمیت شکار در شاهنامه که اثری سراسر حماسی و پهلوانی می باشد، بسیار والاست. شکار پیوسته با زندگی بشر کهن مرتبط بوده و در میان اقوام و ملل گوناگون به شکل ها و شیوه های مختلفی انجام می شده است. در مورد این موضوع به صورت پراکنده در لابلای متون ادبی و تاریخی و به خصوص شاهنامه مطالبی آمده است. این پایان نامه به شیوه ی سندکاوی اطلاعات خود را فراهم نموده و پس از جمع آوری مطالب مربوط به شکار و انطباق آنها با کتب تاریخی و ادبی، به توصیف و تحلیل آنها پرداخته شده است. شعر فردوسی در مقایسه با دیگر شاعران فارسی زبان معیارهای شعر نخچیرگانی را بیشتر دارا می باشد و شکارگران شاهنامه با اهداف و آیین و رسوم خاص به شکار می رفتند و در فصول خاص و زمان هایی ممتاز به بزم و میگساری و برپایی جشن در شکارگاهها می پرداختند و کامیابی و پیروزی قدرت و هنر خود را به رخ سپاه و لشکر می کشیدند. شکار یکی از آئین های بزم در شاهنامه بوده و از لحاظ آماری کلماتی مانند شکار و نخچیر کاربرد فراوانی دارند. شکار در میان آئین های بزم شاهنامه از جایگاه والا و ممتازی برخوردار می باشد.