اساساً از رسانه ها به عنوان رکن چهارم دموکراسی یاد می شود؛ رکنی که از یک طرف با مردم و از سوی دیگر با حکومت در ارتباط است. نقش رسانه ها در مشارکت در همین بین معنا پیدا می کند. برای ایجاد مشارکت لوازم گوناگونی نیاز است، از جمله این لوازم، ابتدا موضوع یا محملی خاص برای مشارکت، دوم کارگزاران و متولیان مشارکت یعنی کسانی که برای مشارکت برنامه ریزی و سازماندهی می کنند. سوم شهروندان و در آخر کانال های اتصال بین کارگزاران و شهروندان است که این کانال ها در مشارکت های گسترده و نوین رابط رسانه ها هستند. از این منظر رسانه ها به خودی خود واجد قدرت نیستند، آنچه به رسانه ها قدرت می بخشد، توانایی آنها برای شکل دهی به افکار عمومی له یا علیه حکومت می باشد. بنابراین می توان این تعبیر را هم به کار برد که رسانه ها واسطه اصلی میان سیاستگذاران و توده مردم هستند؛ بدین معنا که رسانه ها توده ها را بسیج می کنند تا اندیشه های جدید و تکنیک های مدرن را بپذیرند و از سوی دیگر ساختار سیاسی باثبات و پایداری را بنا کنند که در آن ساختار، محیط اجتماعی همگون و شایسته ای پدید آید. البته یکی از وظایف رسانه ها این است که واقعیت های سیاسی و اجتماعی را به درستی به تصویر بکشانند. ایفای نقش وجدان جمعی مستلزم این است که رسانه ها بتوانند تمام نظام اجرایی را نقد کنند.