در طول سال های اخیر پیشرفت های زیادی در زمینه پلیمرهای رسانا صورت گرفته که ناشی از ویژگی های الکتریکی جذاب و پتانسیل کاربرد فراوان آن ها در زمینه های مختلف می باشد. در بین پلیمرهای رسانا، پلی آنیلین به خاطر سنتز آسان، هزینه سنتز پایین، پایداری حرارتی و محیطی خوب، ویژگی های ردوکس بالا (اکسایش،کاهش)، رسانایی الکتریکی بالا و مقاومت خوردگی خوب و همچنین در دسترس بودن و ارزان بودن مونومر اولیه آن مورد مطالعه قرار گرفته است. پلی آنیلین با وجود مزیت های گفته شده، دارای نقاط ضعفی از قبیل پایین بودن خواص مکانیکی و فرایندپذیری ضعیف می باشد. به این دلایل پلی آنیلین ذوب نمی شود و در حالت دوپه شده، به سختی در حلال ها حل می شود. اصلاح ساختار پلی آنیلین و مخلوط کردن پلی آنیلین با مواد تقویت کننده و تهیه کامپوزیت پلیمری از راهکارهایی می باشند که برای غلبه بر مشکلات استفاده از پلی آنیلین به کار می رود که در این بین مخلوط کردن پلی آنیلین با انواع پلیمرهای آلی با قدرت مکانیکی زیاد و تهیه آلیاژ و کامپوزیت آن نظر مراکز آکادمیک و صنعتی را به خود جلب کرده است. آلیاژهای پلیمری عایق-رسانا، موادی مهم و قابل توجه هستند زیرا که ویژگی های الکترونی پلیمرهای رسانا همچون پلی آنیلین و ویژگی های مکانیکی پلیمرهای عایق را با هم دارند.