زندگی در بافت های تاریخی محله سرغریسازان رو به فرسایش نهاده و چندی است مشکلات فراوانی برای ساکنان پدیدآمده است. مشکلاتی همچون مسائل و معظلات اجتماعی ،فرهنگی ،اقتصادی و.....که در قالبی از محدودیت امکانات ،تنزل توان مالی افراد ساکن در این بافت ها،سطح نازل کیفیت زندگی ،مشکلات زیست محیطی و...... بروز ظهور یافته است. به تبع این امر وبا افول ارزش های کمی، کیفی و معنوی یک بافت تاریخی ،در بستری تهی از اصالت ناهنجاری های متعداد از جمله بی هویتی ،متولد گردیدو همچون زخمی چرکین که سرباز کردده باشد،سموم موجود در خود را دیگر نواحی پراکیده است. تیعات این اممر،کم رنگ شدن تدریجی و البته گاه ناگهانی ارزش های مستتر در بافت های تاریخی است که در پی آن تعلق ساکنان به بافت و خاطرات آنها نیز رنگ می بازدد و منجر به تهی شدن بافت از ساکنان بومی =و البته متعصب خویش شده است. به نظر می رسد که می توان با کاربست اصول نوشهر گرایی در مراکز محلات قدیمی بافت تاریخی شهرسازی ، آن مراکز را احیاء و فعال کردو اصول و راهبرد طراحی و برنامه ریزی شهری در جنبش نوشهرگرایی قابل انطباق با اصول حاکم بر شکل گیری بافتهای تاریخی ایران است. لذا هدف این تحقیق اصولا در روند بیان مساله، ضروریات تحقیق و نیز فرضیات آن نهفته است که تعیین این اهداف نیز در حقیقت پاسخگویی به سوالات مطرح شده در بیان مساله خواهد بود. کلید واژه : طراحی شهری، نوشهرگرایی،تغییر نقشه و دکور