تأمّل بر روی ساختار معنایی سوره نبأ با تکیه بر کلام معصوم?، نشان از محور واحدی به نام ولایت امیرالمومنین? است. «نبأ عظیم» همان ولایت علیّ بن أبی طالب? است همان کسی که در روز قیامت از ولایت او پرسش می شود و بر سَر قبول ولایتش اختلاف پیش می آید. آنگاه در ادامه خداوند با اشارات لطیفی از اوصاف بهشت و جهنّم و فوج فوج شدن مردم در روز قیامت یاد آور وصف با عظمت امیرالمومنین7 می شود، آنجا که خود را «قسیم الجنّه و النّار» معرّفی می کند و هر کس بواسطه پذیرش و عدم پذیرش ولایت او در روز قیامت در غالب گروه هایی با امام هدایت، همان شخص امیرالمومنین7، و یا با امام ضلالت محشور می شوند. و در ادامه سخن، می فرماید: «و حال آن که هر چیزی را برشمرده، بصورت کتابی در آورده‏ایم» همان کتابی که مصداق حقیقی اش، امیرالمومنین7 را به طور تمام و کمال و با وصف احصاء همه چیز در کتاب معرّفی می کند به عبارتی علم به کتاب در وجود امام مبین همان نبأ عظیم، قسیم الجنّه و النّار، امیرالمومنین7 احصاء گشته است.