در خصوص جایگاه صحابه در تاریخ اسلام نقل و قول های متفاوتی شده است. برخی شمار صحابه شاخص را محدود به دوران پیامبر(ص) و تعداد محدودی به دوران خلفای راشدین می دانند و عده ای دیگر، معتقدند، تمام کسانی که به نحوی حضور پیامبر را درک کرده اند، چه ظاهرا و چه غایبا، صحابه هستند. اما آنچه در این میان، این دو نظر را از هم سوا می کند، وجود صحابه ی شاخصی است، که علاوه بر حضور در کنار پیامبر(ص) در غزوات(جنگ ها) و حضور در دیگر میادین نیز نقش داشته اند. این افراد بعد از رحلت پیامبر به نحوی موضع جدیدی را اتخاذ نمودند و در طول دوران خلفای راشدین در زمان جنگ های آنان به ظاهر به خاطر قرآن و سنت پیامبر(ص) جنگیدند. ولی با بررسی و تحلیل این جنگ ها به این نتیجه می رسیم، که آنان بیشتر برای بدست آوردن جایگاه و مقام حکومتی در تلاش بودند تا برپایی اندیشه قرآن و سنت نبوی. شاید بتوان گفت، میل و رغبت آنان به جنگیدن در راه قرآن و اسلام در دوران پیامبر(ص) بیشتر به چشم می خورد تا دوران خلفای راشدین. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به بررسی و عملکرد صحابه شاخص در طول جنگ های خلفای راشدین پرداخته است.