این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی درمان تلفیقی شناختی ـ رفتاری تلفیقی با مدیریت استرس بر بهبودی و کاهش عود نشانه های مبتلایان به کهیر با در نظر گرفتن نقش میانجی ویژگی های شخصیتی انجام شده است. روش: روش پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. از میان کلیه بیماران مبتلا به کهیر مراجعه کننده به بیمارستان تخصصی پوست و موی رازی شهر رشت70 نفربه شیوه دردسترس انتخاب و توسط آزمون نشانگان استرس خدایاری فرد از نظر میزان استرس غربال شده و30 نفر که میزان استرس آنها یک انحراف استاندارد بالاتر از میانگین بود به عنوان نمونه انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایشی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. سپس ویژگی های شخصیتی و میزان استرس آنها را سنجیده و برای گروه آزمایش مداخله گروهی شناختی- رفتاری تلفیقی با مدیریت استرس اجرا شد و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و 3 ماه پس از اتمام درمان میزان عود با تشخیص پزشک و خود بیمار در گزارش فردی مجدداً سنجیده شد. یافته ها: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد بین مولفه های شخصیتی و استرس رابطه معناداری بین آزمودنی های گروه آزمایش و گواه و همچنین بین کل شرکت کننده ها وجود ندارد در نتیجه می توان گفت که بعد از اجرای مداخله، تغییرات حاصله در نتیج? تاثیر خود مداخله بوده است نه مشخصه های شخصیتی افراد شرکت کننده. مداخله گروهی شناختی رفتاری تلفیقی با مدیریت استرس (در بیماران مبتلا به کهیر)منجر به کاهش معنی دار استرس در گروه آزمایش شده است. اما، مداخله گروهی شناختی رفتاری تلفیقی با مدیریت استرس در بهبودی و کاهش عود نشانه های بیماران مبتلا به کهیر اثر معنی داری نداشته است. نتیجه گیری: درمان شناختی-رفتاری منجر به کاهش استرس بیماران مبتلا به کهیر میشود.ولی در بهبودی و کاهش عود نشانه های مبتلایان به کهیر موثر واقع نشده است. با توجه به این که در روش درمانی تلفیقی مذکور تلاش شده که بیشتر حوزه های آسیب دیده در کوتاه مدت تحت پوشش قرار گیرد و نیز با توجه به فرضیه های تحقیقی پژوهش حاضر، اثربخشی درمان شناختی- رفتاری تلفیقی با مدیریت استرس بر بهبودی و کاهش عود نشانه های مبتلایان به کهیر با در نظر گرفتن نقش میانجی ویژگی های شخصیتی تایید نشد.