مفهوم بازنمایی نسبتی دیرینه با تعریف هنر دارد. جایگاه بازنمایی در پاسخ به چیستی هنر قرن ها پابرجا بوده و سهم مهم و موثری در شکل گیری نظام نوین هنرها داشته است. اما شکل گیری صورت های جدید هنری به تدریج منجر به منسوخ شدن این نظریه گشته است. هانس گئورگ گادامر، در قرن بیستم دوباره سخن از این نظریه به میان می آورد و این در حالی است که در این زمان بسیاری از نظریه پردازان هنر در جامعیت چنین نظریه ای دچار تردید بودند و یا به طور کلی آن را نظریه ای ناکافی برای هنر می دانستند. متن حاضر تلاشی است برای تبیین دریافت گادامر از مفهوم هنر به منزل? بازنمایی که با تکیه بر اثر اصلی او، یعنی حقیقت و روش، صورت گرفته است. در این پژوهش در پی آن بوده ایم تا چرایی طرح این نظریه از سوی گادامر را روشن سازیم و نشان دهیم که وی چگونه با آگاهی از کاستی های این نظریه معنای متفاوتی از این مفهوم پیش می نهد و بازنمایی را برای تعریف هنر کافی می داند. فهم این تعریف جدید با استعانت از تلقی متفاوت و گسترد? وی از مفهوم حقیقت امکان پذیر است و در نهایت روشن می شود که چگونه در نظر گادامر حالت وجودی اثر هنری تجسم است، و چگونه این تجسم و بازنماییِ هنری حقیقتی را متحقق می سازد.