ژاپن به عنوان سرزمینی با تنوع جغرافیایی و جریان های سیال طبیعت شناخته می شود، و جهانبینی این مردم از دیرباز تحت تأثیر سازگاری با طبیعت بوده است. با این دیدگاه، معماری ژاپن با همنشینی عناصر آبی، خاکی و گیاهی در کنار باور ها و آئین ها، باغ های: بهشتی، سنگی و چای را بوجود آورده است. فهم سیر حرکت از ماده به مضمون در این طبیعت آرمانی، مسئله گردآورنده متن شد.در بررسی بنیان های نمادگرایی و طبیعتگرایی در ژاپن، مشخص شد که باور های برآمده از آئین شینتو و پدیدارگرایی بومی در کنار تعاملات وارد شده از چین و هند، از جمله تائوئیسم، کنفوسیوس، بودیسم و ذن، یک ساخت نمادین چند لایه، تطبیق پذیر و تحول گرا، همسو با طبیعت را شکل داده اند. در نتیجه گیری از یافته ها باید گفت ژاپنی ها عناصر و مضامین خارجی را، شناسایی و تفسیر کرده و با توجه به نیاز های فطری، با ساختار اولیه و یا تألیفی به کار برده اند. با وجود فراوانی این عناصر و نماد ها در باغ ژاپنی نوعی پالایش در ترکیب و چیدمان آنها دیده می شود، که تنها با رجوع به درک مفهوم طبیعت گرایی در ژاپن و اعتقاد به پدیدارها در ذهن مردمان ژاپن، می توان آن را شناخت.