نام پژوهشگر: نگار امین زاده

مقایسه اثر ایبوپروفن، سلکوکسیب و آسیفن (استامینوفن/ ایبوپروفن/ کافئین) بر درد، تورم و کیفیت زندگی بعد از جراحی دندان مولر سوم نهفته مندیبول
پایان نامه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مشهد - دانشکده دندانپزشکی 1394
  نگار امین زاده   مژگان کاظمیان

درد و تورم از عوارض حاد پس از جراحی دندان مولر سوم نهفته فک پایین بوده و به علت آسیب بافتی حین فرآیند جراحی رخ می دهند و کیفیت زندگی بیمار را تحت تاثیر قرار می دهند. استراتژی های دارویی کاهش این عوارض عموما پیشگیری از تشکیل مدیاتورهای بیوشیمیایی التهاب حاد را هدف قرار می دهند. در این مطالعه در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی به مقایسه اثر سه داروی ایبوپروفن، سلکوکسیب و آسیفن(استامینوفن/ایبوپروفن/کافئین) بر درد تورم و کیفیت زندگی بیماران بعد از جراحی دندان مولر سوم نهفته مندیبول پرداختیم. روش: 138 بیمار در این کارآزمایی بالینی دوسویه کورشده بررسی شدند. درجه سختی جراحی دندان، پروتکل جراحی و توصیه ها و رژیم آنتی بیوتیک تراپی بعد از جراحی برای تمامی بیماران مشترک بود. سپس بیماران به سه گروه تقسیم شدند هر بیمار بعد از 1 ،3 و 7 روز پس از جراحی ملاقات شده و شدت درد پس از جراحی بیمار توسط شاخص vas (visual analog scale)، و میزان تورم به صورت بالینی از تراگوس تا گوشه ی خارجی دهان در سمت جراحی اندازه گیری شد و برای ارزیابی کیفیت زندگی نیز از پرسشنامه ی odip استفاده شد. نتایج: در این مطالعه 135 بیمار شامل (37.8% مرد و 62.2% زن( با میانگین سنی 5.80±24.26 سال مورد بررسی قرار گرفتند. اختلاف معنی دار بین درد سه گروه در روز اول وجود نداشت(p=0.258). در روز سوم به طور معناداری کمترین درد مربوط به گروه آسیفن بود (p<0.001)، در روز هفتم کمترین درد مربوط به گروه سلکوکسیب بود(p<0.001). ایبوپروفن به طور چشمگیری بیش از دو داروی دیگر تورم روز نخست پس از جراحی را کاهش می دهد. هیچ کدام از اختلاف چشمگیری در کاهش تورم بیماران در روز سوم پس از جراحی ایجاد نمی کند. سلکوکسیب و ایبوپروفن هر دو به طور چشمگیری بیش از آسیفن تورم روز هفتم پس از جراحی را کاهش می دهد. هیچ کدام از داروهای مورد بررسی تفاوت چشمگیری در میزان بهبود کیفیت زندگی بیماران پس از جراحی نشان نمی دهند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این کارآزمایی بالینی سلکوکسیب از تاثیر چشمگیری نسبت به آسیفن و ایبوپروفن برخوردار نبوده و با در نظر گرفتن هزینه ی بالای آن بایستی تجویز آن به بیماران مبتلا به بیماری های سیتمیک محدود شود.