سابقه و هدف: برگشت ورزشکارانی که تحت عمل جراحی بازسازی acl قرار می گیرند به سطح فعالیت قبلی خود برای هر مربی و ورزشکاری حائز اهمیت می باشد با توجه به این که یکی از عوارض عمل جراحی کاهش قابل ملاحظه قدرت عضلات می باشد، لذا هنوز ابهاماتی در نحوه استفاده از پروتکلها و انقباضات مختلف وجود دارد. به همین دلیل در تحقیق حاضر تاثیر سه نوع انقباض ایزوتونیک، ایزوکنتیک و ترکیبی (ایزوتونیک وایزوکنتیک) بر حداکثر گشتاور ورزشکاران بعد از بازسازی acl بررسی شد. مواد و روش ها: این تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و از نظر هدف کاربردی است. بدین منظور 30 مرد ورزشکار که بازسازی acl را انجام داده بودند و به مدت سه ماه دوره برنامه فیزیوتراپی خود را که توسط فیزیوتراپیست بطور کامل انجام دادند؛ انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تجربی ایزوتونیک و ایزوکنتیک و ترکیبی (ایزوتونیک و ایزوکنتیک) قرار گرفتند.آزمودنی های گروه های تجربی به مدت هشت هفته پروتکل تمرین درمانی خود را اجرا کردند. برای بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کلموگروف-اسمیرونف استفاده شد. برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون گروه ها از آزمون تی همبسته و برای مقایسه گروه ها از آزمون اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: سه نوع انقباض ایزوتونیک، ایزوکنتیک و ترکیبی (ایزوتونیک وایزوکنتیک) بر حداکثر گشتاور کانسنتریکی ورزشکاران بعد از بازسازی acl تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0>p). تفاوت معنی داری بین دو انقباض ( ایزوتونیک و ایزوکنتیک)، ( ایزوکنتیک و ترکیبی) (ایزوتونیک و ترکیبی) تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0<p) و فقط بین انقباض ایزوکنتیک و ترکیبی بر حداکثر گشتاور کانسنتریکی عضلات خم کننده در سرعت زاویه ای 180 درجه بر ثانیه تفاوت معنی داری بود (05/0>p). نتیجه گیری: با توجه به اینکه نتایج یکسان در هر سه نوع انقباض جهت بازیابی قدرت تحلیل رفته در دوره باز توانی بعد از عمل بازسازی acl استفاده کرد. گروه ترکیبی به دلیل تاثیر بیشتر نسبت به گروه دیگر توصیه می گردد.