حضور آنتی بیوتیک ها در پساب های شرکت ها ی داروسازی و بیمارستان ها و ورود آن ها به آب های زیرزمینی و سطحی باعث مقاومت میکروارگانیسم ها و از بین رفتن اثر درمانی این آنتی بیوتیک ها می گردد که تهدیدی جدی برای سلامت انسان و محیط زیست به شمار می رود. لذا جداسازی این آنتی بیوتیک ها از پساب های داروسازی حتی با وجود مقدار کم آن ها ضروری به نظر می رسد. یکی از راه های جداسازی این ترکیبات، فرآیند جذب سطحی و یک نمونه جاذب جدید با کارایی بالا نانولوله کربنی به شمارمی رود. نانولوله ها به دلیل داشتن سطح مخصوص بالا، پایداری حرارتی و شیمیایی بالا، ساختار لایه لایه ای و توخالی جاذب های مناسبی در تصفیه ی آب و فاضلاب به شمار می روند. به منظور بهبود عملکرد نانولوله ها در جهت افزایش راندمان جداسازی و نیز کاهش سمیت آن ها، می توان سطح نانولوله ها را با گروه های عاملی مختلفی عاملدار کرد و تغییرات راندمان جداسازی را بررسی نمود.