مقدمه و هدف:دیابت از جمله اختلالات متابولیک و اصلی ترین تظاهر بالینی آن هیپر گلیسمی می باشد. دیابت باعث افزایش استرس اکسیداتیو در بافت های مختلفمی شود. بربرین هیدروکلرایدآلکالوئیدیباتاریخطولانی در پزشکیاز جمله تاثیرات درمانی و بازدارنده یآن بر استرس اکسیداتیومی باشد. هدف این بررسی، تعیین اثر بخشی آن بر استرس اکسیداتیو در دو بافت پانکراس و کبد در موش صحرایی دیابتیمی باشد. روش اجرای پژوهش:32 موش صحرایی به عنوان نمونه انتخاب شدند. با تزریقداخل صفاقیاسترپتوزوسین به میزان60 میلیگرم برکیلوگرمموش ها دیابتی شدند.حیوانات به طور تصادفی در 4 گروه 8تایی شامل گروه شاهد سالم(غیر دیابتی)، گروه سالم(غیر دیابتی) تحت تیمار با بربرین، گروه دیابتی و گروه دیابتی تحت تیمار با بربرین توزیع گردیدند.شاخص های بیوشیمیایی شامل سطوح سرمی گلوکز، لاکتات دهیدروژناز، آلکالین فسفاتاز، سطوح بافتی مالون دی آلدئید، کاتالاز و گلوتاتیون احیا در پایان هفته سومسنجیده شد و نتایج تحت ارزیابی آماری قرار گرفتند. یافته ها:بعد از درمان 2 هفته ای، بربرین، سبب کاهش معنی دار فعالیت لاکتات دهیدروژناز سرمی و میزان آلکالین فسفاتاز سرمی در گروه دیابتی تحت تیمار در مقایسه با گروه دیابتی شد. بربرین همچنین میزان مالون دی آلدئید بافت کبد و پانکراس را در گروه دیابتی تحت تیمار در مقایسه با دیابتی به طورمعنی داری کاهش داد. بربرین کاتالاز کبدی را در گروه دیابتی تحت تیمار در مقایسه با دیابتی به طور معنی داری افزایش داد. همچنین بربرین موجب افزایش معنی دار میزان گلوتاتیون احیاء بافت کبد و پانکراس در گروه دیابتی تحت تیمار در مقایسه با دیابتی شد. نتیجه گیری:ضمن تحلیل نتایج و با توجه به تغییرات ملاحظه شده در بیومارکر های استرس اکسیداتیو در بافت های مختلف، روشن شد که، بربرین علاوه بر اثر کاهنده قند خون در موش های دیابتی، تاثیر آنتی اکسیدانی در مدل دیابتی موش صحرایی دارد