: ابرجاذب¬ها، پلیمرهای آبدوست دارای پیوند عرضی و ساختار سه بعدی هستند که در آب حل نمی شوند و می توانند بیش از ده برابر وزن خود آب جذب کرده و در خود نگه دارند. در طول چند دهه اخیر محققان به بررسی سنتز ابرجاذب هایی با جذب فراوان پرداخته اند و بدین منظور از مواد زیست تخریب ناپذیر یا سمی استفاده می شده است. امروزه محققان به دلیل اهمیت های زیست محیطی در صدد سنتز ابرجاذب بر پایه پلیمرهای طبیعی نظیر سلولز، کیتین، نشاسته و مشتقاتشان، می باشند. بنابراین ابرجاذب ها کاربردهای فراوانی در کشاورزی، داروسازی و غیره پیدا کرده اند. در این پایان نامه به متیل استره کردن کربوکسی متیل سلولز پرداخته و با استفاده از آن ابرجاذبی سنتز شده است. هدف، دستیابی به ابرجاذبی با قابلیت زیست برگشت پذیری است که میزان جذب و سرعت جذب بالاتری داشته باشد. بنابراین میزان جذب، سرعت جذب و نیز نوع عامل پیوند عرضی بکار رفته، بررسی شده اند. علاوه بر این به بررسی تاثیر عواملی که بر روی مقدار آب حفظ شده توسط ابرجاذب موثرند؛ پرداخته شده است. بهینه مقدار آب حفظ شده (wrv) در نسبت الکل به آب 41/4 ، دمای ? 43 و مقدار عامل پیوند عرضی (اسید سیتریک) 2/0 مشاهده می شود. نیز مقدار جذب در نقطه بهینه با استفاده از عوامل پیوند عرضی اسید سوکسینیک و اسید مالئیک جهت تعیین اثر نوع عامل پیوند عرضی مقایسه شده اند. آنالیز اسپکتروسکوپی ft – ir نیز جهت تعیین متیل استره شدن کربوکسی متیل سلولز انجام گرفته است.