شخصیت حوزه ی بسیار گسترده ای است، زیرا شخصیت خود موضوعی است پیچیده و دارای ابعاد و جنبه های گوناگونی است. برای شناخت شخصیت انسان، از دیرباز کوشش های فراوانی به عمل آمده که برخی از آن ها غیر عملی، خرافاتی، و معدودی دیگر علمی و معتبر بوده اند. در تعریف شخصیت می توان گفت که شخصیت، الگوهای معینی از رفتار و شیوه های تفکر است که نحوه سازگاری شخص را با محیط تعیین می کنند. هنگامی که درباره رفتار بحث می کنیم به شخصیت اجتماعی اشاره داریم، یعنی به آن قسمت از شخص که دیگران می بینند و می شنوند، همان تصویری که شخص از خودش به دنیا عرضه می کند. شخصیت اجتماعی هر کس شامل حرکات واطوار ظاهری (مثل طرز سخن گفتن و نحوه راه رفتن)، خلق وخوی کلی(یعنی روی هم رفته خوش خلق یا بدخلق بودن) و نحوه واکنش در برابر شرایط تهدید کننده و همچنین نگرش های مشاهده شده و بسیاری از واکنش های دیگر وی است. با این حال، شخصیت دارای جنبه خصوصی و ناآشکاری نیز می باشد. جنبه خصوصی شخصیت شامل تخیلات، تفکرات وتجاربی است که شخص نمی خواهد دیگران را در آن ها سهیم کند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه ابعاد شخصیت فکری و خودپنداره دانش آموزان دوره دبستان شهر بندرعباس بود. در این مطالعه توصیفی-همبستگی، جامعه آماری را کلیه دانش آموزان پسر و دختر دوره ابتدایی شهر بندرعباس تشکیل داده اند که به روش تصادفی طبقه ا ی 337 دانش آموز (150 پسر و 187 دختر) از بین جامعه فوق به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش پرسشنامه ارزیابی شخصیت فکری کودکان و دانش آموزان دوره دبستان ساخته جاودان (1394) و مقیاس خودپنداره کودکان ساخته پیرز-هریس(1969) بودند. نتایج نشان داد که شخصیت فکری خودگردان، پرنیاز، منفعل، ناآرام و ستیزه جو الگوی مناسبی برای پیش بینی خودپنداره محسوب می شوند (441/0 = r ، p < 0/001 و 955/15 = f و 337 = n). به طوری که این مدل 2/18 درصد واریانس خودپنداره را در دانش آموزان پسر و دختر دوره ابتدایی را تبیین می کند. نتایج نشان داد که شخصیت فکری ستیزه جو، پرنیاز، ناآرام و منفعل پیش بینی کننده معنی داری برای حود پنداره محسوب می شوند.