چشم پوشی از تاریخ واقعی کشورها و نبود شهامت در انعکاس رخدادهای تاریخی امری انکارناپذیر است و این فوبیای تابوگونه بی شک متاثر از شرایط احتماعی حاکم بر جامعه است. فرهنگ هر ملتی، برغم تلاشهای بسیاری از اقشار ضامن توسعه کشور، در گذر زمان هم دچار غفلت و فراموشی و هم مورد بی مهری و عناد بسیاری واقع شده است. نمایاندن واقعیتهای فرهنگی و تاریخی و همچنیین سنن و آداب ملاتها بر دوش فرهیختگان و قلم بدستان دلواپس فرهنگ و ادب آن سرزمین است. تاریخ و هنر ایران گرچه بسیار کهن و با قدمت و ارزشمند است ولی در گذر زمان جلا وصیقل یافته و این تلالو را مرهون شایسته مردان و زنانی می داند که با شهامت و قلمفرسایی در راهی بس طویل گام نهادند