دولت صفوی اولین دولت ملی ایرانی بود که 850 سال پس از سقوط ساسانیان، کشور را به اقتدار عصر باستان نزدیک کرد. امنیت فراگیر، اقتصاد پویا وتسامح مذهبی شاهان صفوی با اروپاییان ، بازارهای وسوسه انگیز کشور برای غربیها وناشناخته های ایران و...موجب شد که تعدادی از اروپاییان در قالب سیاح ، ماموران سیاسی وهیئت های بازرگانی وارد کشور ما شوند واز این رهگذر ضمن آشنایی با ایران درباره تحولات کشور به ویژه در حوزه های اجتماعی، مذهبی وفرهنگی عامه قلم فرسایی کنند. حاصل این سفرها به وجودآمدن سفرنامه هایی است که نوشته های آنان می تواند به باز شناخت هویت دینی وملی ایرانیان در این عصر کمک شایانی نمایند. این پژوهش از خلال همین سفرنامه ها با بهره گیری از روش مرسوم در حوزه مطالعات علوم انسانی وخاص تحقیقات تاریخی یعنی با بهره گیری از روش تحقیق تاریخی وشیوه مطالعه کتابخانه ای وگردآوری داده های نوشتاری وپالایش وسنجش آنها بابراهین منطقی ازدیدگاه سفرنامه نویسان وضعیت برگزاری اعیاد وآیین های مذهبی دوره صفویان را مورد بررسی قرار می دهد. نتیجه به دست آمده از تحقیق حاضر نشان می دهد که اگر چه اکثر سفرنامه نویسان به بررسی وتفسیر اعیاد و آیین مذهبی در ایران پرداخته اند ولی بعضی از ضعفها در این اعیاد وآلوده شدن بعضی از مراسمات به یکسری از خرافات ،وعدم آگاهی آنان از اسلام باعث شده که اطلاعات وبرداشتهای عده ای از آنان یک نوع برداشت عامیانه و سطحی نگر باشد. از طرف دیگر عده ای از آنها به علت تعصب مذهبی سعی درمخدوش کردن چهره دین اسلام را داشته اند که باعث شده یکسری از این آیین ها را تقلیدی از دین خود دانسته واز جانب دیگر با بزرگ نمایی بعضی از ضعفها وخرافات موجود در این آیین ها بر این تلاش بوده اند که دین خود را برتر از اسلام جلوه دهندو یک نوع خود برتر بینی در آنها ایجاد نماید.