انسان موجودی اجتماعی است که تنها در صورت زندگی در اجتماع و تعاون با سایر اعضای جامعه قادر به تأمین نیازهای مادی خود خواهد بود. او در پرتو زندگی در عرصه ی اجتماع می تواند در مسیر کمال معنوی حرکت کرده و استعدادهای خود را شکوفا سازد لذا پیوسته نیازمند بروز و ظهور رفتارهای پسندیده و بهنجار در ارتباط با دیگران است. در مقابل، در صورت بروز رفتارهای مذموم، زندگی اجتماعی او از هم می پاشد و دچار اختلال و نابهنجاری می شود. رفتارها بر اساس نحوه ی کنش به رفتارهای بازتابی، غیر بازتابی و از نظر مبدأ و منشأ به رفتارهای غریزی، فطری، روحی، اخلاقی و اجتماعی تقسیم می شود. برای شناخت رفتارهای خوب و بد از یکدیگر می توان به فطرت، عقل و شریعت مراجعه نمود. از منظر اسلام افراد بر جامعه و متقابلاً جامعه بر افراد تأثیرگذار است در نتیجه ی این تأثیر آسیب های اجتماعی در این زمینه بروز می کند. سرچشمه ی این آسیب ها عوامل متعددی از جمله هوای نفس، شیطان ، جهل، نفاق،کفر و ... می باشد. قرآن کریم که دربردارنده ی دستورالعمل زندگی فردی و اجتماعی انسان است راه هایی را برای برون رفت از آسیب های رفتار های اجتماعی مذموم بیان کرده است. رفتارهای اجتماعی مذموم مانند تجسس، سخن چینی، جدال، دروغ، تهمت، غیبت و استهزاء، آسیب های اجتماعی مانند: بی اعتمادی، اشاعه ی فحشا، رواج تملق و نا امنی، سلب آزادی عمل و برهم خوردن سلامت اخلاقی جامعه را به همراه دارد. امر به معروف و نهی از منکر، تدبر در آیات قرآن کریم و تذکر از جمله راه های برون رفت از این آسیب ها بر اساس آموزه های قرآنی می باشد.