پیاده‏روی یکی از رایج‏ترین انواع حمل و نقل غیرموتوری می‏باشد و باعث بهبود سلامت، تفریح، تفرج و کاهش هزینه‏ها می‏شود. ولی از طرفی کیفیت پایین محیط زندگی باعث کاهش رغبت به انجام پیاده‏روی می‏شود. در نتیجه نیاز به شناسایی مناطق مناسب و نامناسب برای پیاده‏روی یکی از مسائل بسیار بااهمیت می‏باشد. جمع‏بندی این موارد موجب شد تا در این تحقیق علاوه بر بررسی مزایای حمل و نقل غیرموتوری، به بررسی و توسعه شاخص قابلیت پیاده‏روی و پارامترهای مطرح در آن پرداخته شود. سپس با توجه به مطالعات صورت گرفته دو بخش عملی برای تحقیق در نظر گرفته شد. بخش اول با هدف توسعه و ارزیابی یک شاخص قابلیت پیاده‏روی ایجاد شد. بخش دوم پیاده‏سازی این تحقیق با هدف ایجاد ارتباط بین نتایج عینی شاخص قابلیت پیاده‏روی (حاصل از داده‏های مکانی) با نتایج ذهنی شاخص قابلیت پیاده‏روی (حاصل از نظرات مردم) توسعه داده شد.