این پژوهش در پی تبیین مبحث نوشتاری و بازنویسی تئاتر اینتراکتیو است و با بررسی عقاید نظریه پردازان مختلفی چون آنتونن آرتو، برتولت برشت، آگوستو بوآل و ریچارد شکنر و هم چنین سبک نمایشی چین به تحلیل وجهه ی ادبیات نمایشی این گونه از تئاتر می پردازد. دامنه ی تئاتریکال اینتراکتیو در این پژوهش در دو شاخه تعریف می شود: الف) عملی و ب) نظری. در راستای اهداف رساله، سه اثر (اتهام به خود، اهانت به تماشاگر و کاسپار) از پیتر هاندکه نمایش نامه نویس اتریشی تحلیل و بررسی می شود. تشابهات روایی و تکنیکی آثار هاندکه با تئاتر اینتراکتیو، نکته ای جذاب و بحث برانگیز است. ساختار آثار او، به دلیل ساختاری پست دراماتیک و فضایی توهم زدا، در بخش ب(نظری) اینتراکتیو قرار می گیرد که در مقوله ی «فرادرام» تشریح می شود. از آن جا که تماشاگر و قدرت بداهه پردازی و دخل و تصرف او مهم ترین عناصر تئاتر اینتراکتیو اند؛ بسیاری از صاحب نظران برای این تئاتر به نمایشنامه ای مدون معتقد نیستند و تاریخ نوشتاری درام را، تاریخی کهنه و منسوخ می دانند. این رساله در پی اثبات یا رد ادبیات نمایشی اینتراکتیو نیست بلکه در پی بازنگری به مبحث نوشتاری اینتراکتیو و آثاری ست که با نگاهی آزادانه تر و ساختاری به روزتر می توانند بازنویسی و اجرا شوند.