کنایه یکی از شاخه های صور خیال در ادبیات شفاهی و مکتوب است ، لذا از دیرباز در پرداخت آثار ادبی و روایی مورد عنایت ادبا و نویسندگان قرار گرفته است ؛ به جز این در زبان محاوره و روزمره نیز میزان بهره گیری از این آرایه در خور توجه است ، زیرا کنایه هم به عنوان آرایه ای ادبی در آراستن کلام یاری رسان نویسندگان و گویندگان است و هم آن جا که زبان از بیان مستقیم مفاهیم ذهنی قاصر می ماند ، با کمک گرفتن از این آرایه ، مفاهیم مورد نظر خود را باز می نمایاند. و اما پژوهش حاضر بر آن بوده است تا با بررسی کتاب « داراب نامه طرسوسی (جلد اول ) » ضمن بیان مفاهیم کنایی مورد نظر مولف ، بسامد بهره گیری از این آرایه را در متن حاضر نشان دهد و میزان کلی انواع کنایه را از حیث دلالت مکنی به به مکنی عنه ( کنایه از صفت ، موصوف و مصدر ( فعل ) مشخص کند. برآیند نهایی پژوهش گویای این مهم است که نوع و میزان بهره گیری مولف از آرایه کنایه در متن بسیار مبتکرانه و با بسامد در خور توجهی بوده است ، به جز این ، میزان بسامد کنایه از مصدر ( فعل ) نسبت به دو گونه دیگر کنایه ( کنایه از صفت و موصوف ) بسیار بیشتر بوده است . بر این اساس، کتاب داراب نامه طرسوسی(جلد اول )، در مجموع دارای هشتصد و شصت و چهار کنایه است که از این تعداد، هفتصد و بیست و پنج کنایه، کنایه از مصدر (فعل)، شصت کنایه ، کنایه از موصوف ،و هفتاد و نه کنایه ، کنایه از صفت است