امنیت ملی در توانایی یک کشور در دفع تهدیدهای خارجی ضد حیات سیاسی یا منافع ملی خود نمود می یابد؛ بنابراین، امنیت ملی هدف و استراتژی روش حفظ آن است.. منظور از استراتژی امنیت ملی، سیاست ها و الگوهایی است که از طریق آن، کشور درصدد فراهم آوردن شرایط لازم برای تأمین امنیت ملی خود می باشد. با توجه به چگونگی نگرش کشورها به موضوع امنیت ملی خود، این سیاست ها متفاوت می نمایند. سازه انگاران سرچشمه امنیت و ناامنی را در نحوه تفکر بازیگران نسبت به پدیده ها و موضوعات، خصوصاً منافع و تهدیدات می دانند و معتقدند هر اندازه ادراکات و منطق متقابل بازیگران نسبت به پدیده ها و موضوعات، نامتجانس تر و متناقض تر باشد میزان بی اعتمادی میان آنان افزایش بیشتری می یابد و دولت ها بیشتر به سوی خودیاری و خودمحوری حرکت می نمایند. آنان بر این باورند که هویت ها پایه و اساس منافع می باشند. ازاین رو دولت ها بر اساس هویتی که دارند؛ منافع خود را تعیین می کنند. بنابراین، توجه به اجتماعی بودن هویت دولت ها و برساخته شدن این هویت در جریان تعاملات میان آن ها، سازه انگاران را متوجه فهم جدیدی از امنیت می کند که همان امنیت هستی شناسانه و هویتی است.