پیش زمینه: دوستاکسل یکی از پرکاربردترین داروها در زمینه شیمی درمانی سرطان به شمار می رود، که این امر به سبب تأثیر شگرف آن در درمان انواع سرطان هاست. تجویز این دارو با عوارض جانبی گوناگونی همراه است. به منظور رفع این عوارض ناخواسته با استفاده از پلیمر زیست تجزیه پذیر پلی لاکتید ـ کو گلیکولاید فرمولاسیون نانوی این ترکیب سنتز شده و مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: نخست هپاتوسیت های بافت کبد موش صحرایی به روش پرفیوژن کبدی با آنزیم کلاژناز جداسازی شدند. سپس سلول ها با غلظت cells/ml106 به فلاسک های ته گرد، غوطه ور در حمام آب oc37 و تحت جو o210? ، n2 85?، co2 5? منتقل گردید. جهت اجتناب از شرایط غیر سمی و یا بسیار سمی در حضور داروها، از غلظت ec50 دوساعته آنها بهره گرفته شد. نتایج: مقایسه روندهای آسیب حاصل از دو ترکیب دوستاکسل و plga ـ دوستاکسل در مدل هپاتوسیت های جداشده موش صحرایی حاکی از دخالت رادیکال های فعال اکسیژن در آسیب وارده به اندامک های درون سلولی می باشد و در مورد هر دو ترکیب افت پتانسیل غشاء میتوکندری، آسیب غشاء لیزوزومی، افت atp و گلوتاتیون درون سلولی، فعال شدن کاسپازها و القاء آپوپتوز مشاهده گردید. نتایج نشان دادند که آنزیم cyp2e1 در القاء آسیب اکسیداتیو در هر دو دارو دخالت مستقیم دارد، در صورتی که آنزیم cyp3a4 دارای نقش سمیت زدا می باشد؛ همچنین روند متیلاسیون در فرایندهای سم-زدایی این ترکیبات به اثبات رسید. از سوی دیگر این دو ترکیب در حضور گلوتاتیون رفتارهای متفاوتی از خود نشان دادند. نتایج نشان دادند که سیلیمارین به صورت معناداری (05/0>p) قادر به کاهش اثرات سمی ناشی از نانوذره حاوی دارو می باشد ولی در مورد داروی آزاد این مطلب صادق نیست. این اثرات را می توان به رفتارهای متفاوت این ترکیب طبیعی مانند مهار آنزیم هایcyp450 و همچنین مهار پروتئین های غشائی که مسئول مقاومت دارویی هستند، نسبت داد.

سمیت اورانیوم ضعیف شده به عنوان یکی از محصولات جانبی ساخت تسلیحات هسته ای در چند دهه اخیر مورد توجه دانشمندان بوده است. این ترکیب بیش از یک ماده پرتوزا به عنوان یک سم شیمیایی مطرح است و تلاش ها در جهت شناسایی مسیرهای ایجاد سمیت آن همچنان در جریان است.در این مطالعه که با استفاده از سلول های فیبروبلاست پوست انسان انجام شده بود، سمیت سلولی اورانیل بیکربنات مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از افزایش فعالیت متابولیکی سلول در 24 ساعت اولیه تماس و کشندگی وابسته به دوز و زمان در گروه های تیمار شده به مدت 24، 48 و 72 ساعت بود. افت معنی دار گلوتاتیون و افزایش لیپید پراکسیداسیون نشانگر نقش تولید رادیکال های آزاد در سمیت اورانیل بیکربنات بود. علاوه بر این داده های این مطالعه نشان می دهد که مرگ سلولی القا شده به واسطه اورانیل بیکربنات ابتدا به صورت آپاپتوز بوده و با افزایش زمان و دوز به سمت نکروز پیش رفته است. همچنین اثرات مثبت nac در کاهش میزان کشندگی و افزایش چشمگیر میزان مرگ در گروه های پیش تیمار شده با bso نیز نشانگر نقش کلیدی سیستم گلوتاتیون در سمیت این ترکیب می باشد.علاوه بر این تداخلات اورانیل بیکربنات در محیط کشت و همچنین میزان جذب و نشر فلورسنت این ترکیب در محدوده طول موج 600-400 نیز مورد بررسی قرار گرفت.