تا اوایل دهه 1980، شیوه تولید انبوه به مدت 100 سال دست نخورده باقی مانده بود. در تولید انبوه، مدیران و کارکنان اداری فکر می کردند تا کارگران بتوانند عمل کنند. اما امروزه، تولید به عنوان یک سلاح رقابتی نگریسته می شود و در محیط رقابتی، تمامی عوامل تولیدی باید به صورت یکپارچه درصدد رسیدن به اهداف و آرمانهای سازمانی عمل کنند. کارگران باید علاوه بر دستها، از مغزهای خود نیز استفاده کنند، باید از یک سو یه مسئولیت داده شود و از سوی دیگر، در قبال پذیرش مسئولیت به نوعی از آنها تعهد گرفته شود. امروزه مفهوم مدیریت سیستمهای تولید، جای برنامه ریزی و کنترل تولید را گرفته است . شایان ذکر است که یک سیستم برنامه ریزی و کنترل تولید حاوی عناصر اصلی پیش بینی، برنامه ریزی سفارشات و در نهایت کنترل مواد، ظرفیت و تولید است . در صورتی که در یک سیستم مدیریت تولید علاوه بر موارد فوق، بهبود کیفیت ، افزایش گردش نقدینگی، افزایش بهره وری، کاهش زمانهای تحویل، نگهداری و تعمیرات بهره ور، یکپارچه سازی سیستمهای اطلاعاتی، زنجیره های تامین، برانگیختن مشارکت کارکنان، آموزش کارگردان چندکاره و خلاصه مدیریت استراتژیک عوامل تولیدی نیز مطرح است . در این پایان نامه سپس از بررسی سیستمهای مدیریت تولید موجود، اقدام به تلفیق تکنیکهای هر یک از آنها بنا به شرایط بکارگیری و نقاط قوت هر یک و ارائه یک سیستم جدید با نقاط قوت خاص خود شده است . شایان ذکر است که برای این پژوهش مطالعات جامعی صورت گرفته است و تکنیکهای سیستم پیشنهادی به صورت تدریجی در کنار هم قرار گرفته اند. جهت اعتبارسنجی نیز استراتژی هایی برای اجرای هر یک از تکنیکهای مدل مذکور ارائه شده ، در شرکت کارخانجات تولیدی داروپخش - به عنوان مطالعه موردی - اعتبارسنجی شده اند. خلاصه آنکه آینده را نمی توان پیش بینی کرد ولی میتوان آن را ساخت پس بهتر است برای آن استراتژی هایی داشته باشیم.