نوشتار حاضر عهده دار بررسی شخصیت و کنش های شخصیت در یکی از مهمترین آثار منظوم ادب فارسی است. شخصیت محوری و حادثه آفرینی دو ویژگی مهم داستان های کهن اند. تقریباً در همه جای جهان این دو نکته در کنار حماسه های ملی و اندیشه های عرفانی و آرمان گرا قرار می گیرد. داستان های نظامی و به ویژه اثر ارجمند او «هفت پیکر» نیز این گونه است و عمدتاً با تکیه بر شخصیت و ابعاد قهرمانی او و تأثیری که بر محیط و دیگران می گذارد، شکل می گیرد. کنش های شخصیت فقط به حوادث بیرونی و فیزیکی خلاصه نمی شوند که ابعاد روحی، معرفت بخشی و معنویت معجزه گونه نیز در کنار کنش های بیرونی شخصیت قرار می گیرد. این پژوهش می کوشد تا ویژگی های شخصیت ها و حوز? تأثیرگذاری آن ها را در داستان های «هفت پیکر» دنبال نماید و جایگاه روان شناختی، عرفانی و اسطوره ای آن ها را بازنماید.

حکمت عملی و مباحث پیرامون آن به دلیل اهمیت وکاربرد آن در زندگی و افکار انسان ها همیشه موردتوجه اهل تفکروتعمق بوده و زبان شعر و ادبیات زمینه ای مناسب برای پرداختن به این مساله است.دراین پژوهش برآنیم آرای سعدی دراین زمینه را به واسطه نگارش دو اثرگلستان وبوستان که سرشار ازآموزه های حکمی وعملی است مورد بحث وبررسی قراردهیم.برای بررسی افکار سعدی در زمینه حکمت عملی نگاهی کلی به جهان بینی وی بسیار حایز اهمیت است.به نظر میرسد سیمای انسان درگلستان تصویرانسانی است که باتمام واقعیتهایش درنظر گرفته شده وسعدی درآنجا واقع بینانه تر انسان و برنامه های عملی برای رسیدن به جایگاه واقعییش را به تصویرمیکشد اما دربوستان انسانی آرمانی را بادنیای بهشت گونه اش ترسیم میکند ولیکن درنهایت بایددانست سعدی انسانی واقع گرا بودکه نظریه ها وفرضیه های خود درمورد زندگی را در اثر تجربه و در طول زندگی خود به دست آورده بود وحتی انسان و دنیای تصویر شده در بوستان هم با رعایت قوانین اخلاقی ثابت حاکم بردنیا قابل دسترس است و چندان از واقعیت دور نیست.جایگاه انسان در مکتب سعدی به اندازه ای است که همه چیز درجهان خلقت در خدمت اوست و ارزش انسانها به اندازه خدمتی است که به دیگران میکنند.در نظر سعدی انسان موجودی مختار است که در عین اختیار باید در مسیر قوانین تعیین شده در جهان آفرینش حرکت کند و دراین صورت میتواند بهترین سرنوشت را برای خود رقم بزند و این برخلاف آموزه های اشاعره است که سعدی در آن مکتب رشد یافته بود.بنابراین سعدی در مقام نظر، آموزه های اشاعره را درنظردارد اما در حوزه عمل و حکمت عملی بسیاری از آرای وی به مکتب شیعه نزدیک میشود.مباحث اخلاقی مطرح شده درآرای سعدی به عنوان بخش مهمی از مباحث حکمت عملی حاکی از این مطلب است که هدف عمده و نهایی سعدی از بکارگیری اخلاق فردی و اصلاح آن دستیابی به آرامش جمعی و ارجحیت بخشیدن به مصالح اجتماعی است و در واقع اخلاق سعدی اخلاقی است درخدمت اجتماع.اساس باورهای اخلاقی سعدی نیکوکاری است که به دلیل جامعیت این مفهوم همه مباحث اخلاقی دیگر را تحت شعاع خود قرار میدهد.در این میان عرفان عملی سعدی که ریشه درحکمت عملی او دارد قابل اجرا و کاربردی است و در خدمت اخلاقیات قرار میگیرد که مهمترین ویژگی آن سادگی،اعتدال وقابل دسترس بودن آن است در نتیجه عرفان و اخلاق هر دو به عنوان بخش مهمی از اندیشه های حکمی سعدی راهگشای دستیابی انسان به سعادت و نیکبختی است.

رسول گرامی اسلام (ص) در بین اهل تصوف مقام و جایگاهی بس والا دارد. مقام آن حضرت نه تنها به عنوان رسول خدای تعالی و واسطه بین خلق و خالق، بلکه به عنوان انسانی کامل و مرادی حقیقی که راهنمای انسان به سوی حق تعالی است مورد توجه خاص صوفیان و عارفان بوده است و اهل تصوف مقام شیخی را که یکی از مقام های عالی صوفیان است، نیابت از رسول حق می دانند. احترام به رسول اکرم و خاندان مطهر و نیز اصحاب ارجمند آن حضرت، عقیده صریح اهل تصوف است که در کتب عرفانی باز تاب گسترده دارد. برتری پیامبر اسلام (ص) بر دیگر انبیا به خصوص پیامبران اولوالعزم از دیگر مباحثی است که در کتب عرفانی مورد توجه خاص واقع شده است. دیگر انعکاس نقش نبی اکرم (ص) در کتب صوفیان توجه به احادیث آن حضرت است؛ در کتابهای معتبر اهل تصوف، احادیث رسول (ص) یا به عنوان جزئی از کلام نویسنده و یا درتأیید سخن وی ذکر شده است. این نکته را نیز باید متذکر شد که صوفیان برای مشروعیت بخشیدن به برخی آداب و رسوم خود احادیث و روایاتی از نبی مکرم اسلام را مستمسک خوِیش قرار داده اند که سند معتبری ندارد. صفات، حالات، رفتار و بسیاری دیگر از خصوصیات نبی مکرم اسلام (ص) در کتب عرفانی مورد توجه و بحث واقع شده است. در این پژوهش به بررسی جنبه هایی از زندگی پیامبر اسلام (ص) که با مرام صوفیان نسبت بیشتری دارد، توجه بیشتری شده است. بر این اساس این رساله سعی دارد تا با بررسی موارد فوق تأثیر شخصیت پیامبر (ص) را در آثار عرفانی منثور ادب فارسی بررسی و تحلیل کند. هم چنین سعی خواهد شد تا ناراست ها و بی راهه های صوفیان را در برداشت های خاص خود از رفتار و گفتار آن حضرت در برخی از آداب صوفی گری مشخص سازد.

نوادر الحکایات و غرایب الروایات یا بحر النّوادر تألیف ملا عبدالنّبی فخرالزّمانی قزوینی از نویسندگان و شاعران سد? یازدهم هجری، مولّف تذکر? مشهور میخانه است که شامل یک مقدّمه و چهار یا پنج صحیفه و هر صحیفه شامل دوازده باب و هر باب مشتمل بر دوازده مجلس یا نادره است. این اثر در بردارند? حکایات و نوادر زندگانی پیامبران، امامان، پادشاهان و سایر طبقات اجتماعی است که مولف، این حکایات و داستان¬ها را از کتب پیشینیان گردآوری و با انشای خود در سلک تحریر کشیده است و در بعضی جای¬ها نیز به آیات و احادیث و اشعار استشهاد نموده که به زیبایی نثر او افزوده است. این اثر از لحاظ منابع مورد استفاده و رعایت امانت در نقل مطالب و جامع بودن حکایت¬ها و داستان¬ها در موضوعات مختلف، با آثار تألیفی دور? خود ممتاز و متفاوت است. از این اثر 7 نسخه موجود است که شش نسخه از آن در کتابخانه¬های ایران و نسخ? دیگر در کتابخان? موز? بریتانیا نگهداری می¬شود. این تصحیح – که شامل باب اول صحیف? نخستین تا پایان باب پنجم صحیف? نخستین است- بر اساس نسخ? کتابخان? سپهسالار تحت عنوان نسخ? اساس و نسخ? کتابخان? مجلس شورای اسلامی تهران به عنوان نسخ? بدل صورت گرفته است و در هر جایی که کلماتی ناخوانا و مشتبه و یا افتادگی¬هایی در متن نسخ? اساس و نسخه بدل بود، از نسخ? کتابخان? مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران استفاده گردید تا متنی مصحّح و منقّح از این تألیف گرانمایه و با ارزش به علاقمندان تقدیم گردد.