فرهنگ عنصری پیچیده است و به سادگی قابل بیان نیست. عده ای فرهنگ سازمانی را اساس شکل گیری توانمندسازی می دانند. سازمانهایی موفق به اجرای فرایند توانمندسازی می شوند که دارای اصول ارزشی (ارزشها تقویت کننده فعالیتها هستند) تعریف شده باشند. مدیرانی که از ارتباط میان توانمندسازی با فرهنگ سازمانی آگاهی دارند قادرند کارکنان خود را تشویق به توانمندسازی کنند. شما وقتی گروه کاری موفق دارید که محیطی فـــــراهم سازید تا کارکنان بتوانند با به کارگیری استعدادها، دانش، مهارت و تجربیاتشان برای تحقق اهداف گام بردارند. به این فرایند فرهنگ توانمندسازی می گویند. یکی از عواملی که در کنار فرهنگ توانمندسازی می تواند نقش سازنده ای داشته باشند وجود منابع است. در بسیاری از سازمانها منابع (سرمایه، مواد، ماشین آلات، نیروی انسانی) فقط تحت نظارت و کنترل مدیران و سرپرستان است. گاهی می توان کنترلهای غیرضروری بر منابع را کاهش یا حذف کرد . تحقیق حاضر تحقیقی توصیفی و کاربردی است که سعی بر توصیف، تحلیل و تفسیر شرایط موجود را دارد وجهت جمع آوری اطلاعات از روش پیمایشی (میدانی) استفاده شده است، در این تحقیق، از مدل چهار مولفه ای و دوازده شاخصه دنیسون در سال 2000 وضعیت موجود فرهنگ سازمانی را در سازمان بهداشت و درمان صنعت نفت تهران و ارتباط آن را با توانمند سازی کارکنان سازمان از پرسشنامه توانمندسازی روان شناختی نیروی انسانی استفاده شده است . جامعه آماری کارکنان حوزه های اداری- مالی و درمانی (اعم از پزشکی و پیراپزشکی) سازمان بهداشت و درمان صنعت نفت تهران که مجموعاً بالغ بر1300 نفر می باشند و با استفاده از فرمول آماری کوچران،300 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و پرسشنامه میان آنها توزیع شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss ، آزمونهای آماری t ، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون کلموگروف - اسمیرنوف استفاده گردید. نتایج بررسی فرهنگ سازمانی در کارکنان بهداشت و درمان صنعت نفت تهران، و تأثیر آن بر پنج مولفه احساس معنی داربودن، احساس شایستگی، احساس حق انتخاب داشتن، احساس موثر بودن و احساس اعتماد داشتن بعنوان مولفه های اصلی توانمند سازی کارکنان، نشان داد که درگیرشدن در کار، ماموریت، یکپارچگی و سازگاری بترتیب بیشترین تاثیر را بر توانمندسازی کارکنان داشتند. تواناسازی به این معنا است که افراد راتشویق کنیم تا نقش فعال تری در کار خود ایفا کنند وتاآنجا پیش روند که مسئولیت بهبود فعالیت های خویش را بر عهده بگیرند و در نهایت به حدی از توان برسند که بدون مراجعه به مسئول بالاتر بتوانند تصمیماتی کلیدی اتخاذ نمایند.