تئاتر محیطی یکی از اشکال تئاتر غیرسنتی است که از سال 1968 تا کنون دستخوش تحولات و پیشرفت های شایان توجهی شئه است. این نظریه اجرایی ریچارد شکنر به دلیل توجه و رویکرد خاصی که به تماشاگر دارد مورد توجه گروهای تجربه گرای تئاتری قرار گرغته است.تماشاگر رکنی اساسی برای وقوع یک رویداد نمایشی به حساب می آید.بنابراین نحوه تعامل با او در شیوه اجرایی نقش موثری در موفقیت یا عدم موفقیت در اجرا دارد. علاوه بر این در تئاتر محیطی تماشاگر در اجرا مشارکت می کند و به این ترتیب به شکلی بی واسطه در معرض دگرگونی چه به لحاظ بیرونی وچه درونی قرار می گیرد. هم چنین مانند هر اثر (متن) دیگر تماشاگر به مثابه خواننده در جایگاه مخاطب از متن برداشت می کند و در این رهگذر با توجه به خصوصیات عمومی و خصوصی خود دریافت ویژه و بعضامنحصر به فردی از اثر ارائه شده بدست می آورد. شناسایی هرچه بهتر تماشاگر و توجه به این شناخته ها در روند اجرا برای هر گروه تئاتری که در پی جذب مخاطب است از اهمیت بالایی برخوردار است.در این تحقیق تلاش می شود رویکرد تئاتر محیطی به مخاطب با توجه به نظریه ریچارد شکنر بررسی شود تا با بحث نظری بر روی این یافته ها فرصتی برای پیش بینی امکان موفقیت یا عدم موفقیت این شیوه اجرایی در برخورد با تماشاگر ایجاد شود.