ناپایداری عملکردی مچ پا بعنوان حس خالی کردن، ضعف، درد زیاد و یا کاهش عملکرد مچ پا نسبت به قبل از آسیب تعریف شده است. نقص در کنترل پاسچری و تعادل در حین ایستادن، پس از اسپرین جانبی حاد مچ پا، و در افراد دارای ناپایداری مزمن مچ پا بارها گزارش شده است. در مقایسه با فعالیت های ایستا، در فعالیت های پویا نیاز به قدرت، حس عمقی و دامنه حرکتی برای حفظ تعادل بیشتر می شود. در مطالعات حس وضعیت مفصل مچ پا، نتایج متناقضی به صورت عدم نقص، نقص اندک و یا نقص بسیار زیاد حس عمقی در مچ پای آسیب دیده مشاهده شده است. هدف از این تحقیق بررسی نقش برخی از عوامل مهم در تعادل پویای ورزشکاران دارای ناپایداری عملکردی مچ پا می باشد. حس عمقی، قدرت و دامنه حرکتی مچ پای آسیب دیده 12 ورزشکار مرد دارای ناپایداری عملکردی(5/2± 5/23) با پای سالم آنها و با پای همتای 12 ورزشکار مرد سالم داوطلب (6/3± 8/24) مقایسه شد. نتایج نشان داد که در هر سه جهت قدامی، خلفی-جانبی و خلفی-داخلی، تعادل پویای پای آسیب دیده بطور معناداری کمتر از پای سالم است(01/0 < p). همچنین تعادل پویای ورزشکاران آسیب دیده در جهت های قدامی و خلفی-جانبی بطور معناداری کمتر از پای همتای ورزشکاران سالم بود (01/0< p). میانگین قدرمطلق خطاهای تخمین زاویه مفصل در مچ پای آسیب دیده در وضعیت های پلانتار فلکشن، دورسی فلکشن، اینورژن و اورژن بطور معناداری بیشتر از مچ پای سالم(01/0 < p) و مچ پای همتای شخص سالم بود(001/0 p < ). قدرت عضلات اورتور بطور معناداری پایین تر از مچ پای سالم(005/0=p) و مچ پای همتای شخص سالم بود(02/0=p). دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پای آسیب دیده، به ترتیب 25 و41 درصد کمتر از مچ پای سالم (007/0=p)، و مچ پای همتای شخص سالم(004/0=p) بود. دامنه حرکتی اینورژن افراد آسیب دیده نیز 25 درصد بیشتر از افراد سالم بود(03/0=p). اگرچه بررسی حس عمقی، قدرت و دامنه حرکتی، نشان داد که حس عمقی در مقایسه بین گروهی و درون گروهی بیشترین تفاوت را داشت اما بین تعادل پویا و حس عمقی (حس وضعیت مفصل) ارتباط معناداری مشاهده نشد(05/0< p). لذا به نظر می رسد عواملی غیر از عوامل ذکر شده بر تعادل پویا تأثیر گذارند و اختلال در حس عمقی را جبران می کنند.