استفاده از الیاف در بتن علاوه بر اینکه بروز ترک های ناشی از جمع شدگی را در سنین اولیه کنترل می نماید در بهبود رفتار سازه های بتنی در مواجه با بار های ضربه ای و انفجار نیز موثر است. در این راستا معمولا از یک نوع الیاف ( فولادی ، پروپیلن و .....) در سازه ها ی بتنی استفاده می گردد. ایده بکارگیری همزمان دو نوع الیاف در بتن از آنجا ناشی می شود که منشاء پیدایش ترک و شکل آن در بتن در طول زمان بهره برداری سازه ثابت نمی باشد. ترک های اولیه ناشی از جمع شدگی را معمولا با بکارگیری الیاف پلی پروپیلن و ترک های ناشی از بار های ضربه ای را با بکارگیری الیاف فولادی مهار می کنند. لذا در صورت استفاده همزمان از دو نوع الیاف می توان سطح کنترلی ترک ها را افزایش داد. از سوی دیگر یکی از مشکلات استفاده از انواع الیاف ها در بتن چگونگی توزیع آنها در بتن می باشد. در تحقیق حاضر به طور همزمان از دو نوع الیاف ( فولادی و پلی پروپیلن ) در مخلوط های بتنی استفاده گردیده است و سعی شده است تا با بکارگیری میکروسیلیس به عنوان بخشی از سیمان مصرفی به توزیع مناسب الیاف ها در حجم بتن نیز دست پیدا کرد. بدین منظور مخلوط های بتنی با دو نسبت آب به سیمان 46/0 و 36/0 تهیه شده است. الیاف فولادی و پلی پروپیلن با در صد های (7/. و 3/. ) و ( 85/. و 15/. ) به طور ترکیبی در مخلوط های بتنی استفاده شده است . همچنین علاوه بر مخلوط بتنی مرجع مخلوط های بتنی با الیاف به صورت منفرد ( 1% برای الیاف فولادی و 5/ . در صد برای الیاف پلی پروپیلن ) تهیه شده است. مقاومت نمو نه های بتنی در مقابل بارهای ضربه ای مطابق aci 544 ارزیابی گردیده است. ضمنا مقاومت فشاری ، خمشی و کششی به روش دو نیم کردن نیز در سنین 7 ، 28 و 91 روز اندازه گیری شده است. نتایج آزمایش ها نشان داده است که افزودن الیاف به طور کلی باعث بهبود خواص مکانیکی بتن می شود. همچنین با افزودن توأم دو نوع الیاف مختلف با توجه به بسیج مکانیزمهای متفاوت تسلیح، افزایش بیشتری را در مقاومت ضربه در مقایسه با استفاده مجزا از الیاف شاهد هستیم. در این راستا بکارگیری میکروسیلیس در بهبود پارامترهای مقاومتی نقش موثری ایفا نموده است.