در سال زراعی 87-1386 دو آزمایش (مزرعه ای و گلخانه ای) با هدف ارزیابی رقابت در کشت درهم (مخلوط) ‏ارقام زودرس و دیررس گندم زمستانه و نیز بررسی مختصر سامانه ی ریشه ی آن ها، در مزرعه و گلخانه ی ‏تحقیقاتی بخش زراعت و اصلاح نباتات دانشکده ی کشاورزی دانشگاه شیراز انجام شد. آزمایش مزرعه ای با ‏رویکرد بررسی گزینه ی ایجاد ناهمگونی زمانی در مراحل رشد و نمو گیاهان سایه انداز به منظور کاهش رقابت ‏درون گونه ای در طول مدت تنش رطوبتی پس از گلدهی طراحی شد. تیمارهای این آزمایش، یک سری ‏جایگزینی شامل پنج نسبت ترکیبی دو رقم گندم زودرس (فلات) و دیررس (شیراز)، و نیز دو سطح رطوبتی در ‏دوره ی پس از گلدهی بود. همچنین در آزمایش گلخانه ای نیز این ارقام با نسبت های متفاوت در کنار یکدیگر ‏کاشته شده و توزیع وزن خشک ریشه در عمق های مختلف ستون خاک در این نسبت های ترکیبی بررسی ‏گردید. در آزمایش مزرعه ای، بیشترین عملکرد دانه در هر دو شرایط رطوبتی از نسبت ترکیب 1:1 بدست آمد، ‏که بیشترین نقش را در این افزایش عملکرد، تعداد سنبله در واحد سطح داشت. به نظر می رسد که کشت ‏درهم ارقام زودرس و دیررس گندم زمستانه می تواند رقابت فشرده ی پس از گلدهی را در شرایط کم آبیاری ‏کاهش دهد. از این گذشته، ویژگی های زراعی مانند نسبت برابری زمین (‏ler‏) و کارآیی نسبی مصرف آب ‏در دوره ی پس از گلدهی (‏rpwue‏) در تیمارهای مخلوط، بویژه مخلوط 1:1 در هر دو شرایط آبیاری ‏مطلوب و کم آبیاری بهبود یافت. مقایسه ی سامانه ی ریشه ی ارقام در آزمایش گلخانه ای نشان داد که در ‏همه ی تیمارهای ترکیبی، بیشترین وزن خشک ریشه در لایه های بالایی ستون خاک قرار داشته و با افزایش ‏عمق کاهش می یابد. بیشترین وزن خشک ریشه به ترتیب از نسبت ترکیبی 2:2 و 3:0 رقم های شیراز و فلات ‏بدست آمد. همچنین به نظر می رسد که وزن خشک ریشه تا اندازه ای در تراکم های 4 بوته بیشتر از تراکم 3 ‏بوته و نیز در رقم شیراز بیشتر از رقم فلات بوده است. در کل به نظر می رسد که کشت ترکیب مناسب ارقام ‏بتواند جایگزین مطلوبی برای سامانه های تک کشتی حتی در کشت های پر نهاده باشد. پژوهش های بیشتر ‏برای تعیین بهترین گزینه های ارقام، نسبت های ترکیبی، تاریخ کاشت، و مقادیر نهاده ها در سامانه های کشت ‏درهم ارقام مورد توصیه می باشد.‏

بررسی دقیق از وضع موجود اکوسیستمهای ساحلی- دریایی در منطقه ساحلی جنوب کشور در سواحل استان سیستان و بلوچستان از اهمیت بالایی برخوردار است. یکی از اقداماتی که در حال حاضر در تهیه طرح¬های توسعه و ساخت و ساز در نواحی ساحلی مورد توجه قرار می¬گیرد و می¬تواند در جریان تکمیل و اصلاح روندهای نادرست و مشکلات طرح ها مورد بازبینی قرار گیرد، بحث میزان رسوب گذاری است. در این میان اثرات فعالیت های انسانی در سواحل و اکوسیستم های ساحلی- دریایی را نمیتوان نادیده گرفت. بحث میزان رسوب گذاری و تولید رسوبات در مناطق ساحلی و اثرات آن بر زیست بوم های ساحلی-دریایی حائز اهمیت است. هدف این تحقیق شناخت منشا رسوبات و تخمین نرخ انتقال رسوب موازی ساحل همچنین ارزیابی تاثیرات ساخت و سازهای ساحلی بر آن می¬باشد. در این تحقیق فرض شده سواحل مورد بررسی تا قبل از احداث اسکله¬ها در حالت ثبات بوده¬اند و همچنین عمق در نظر گرفته شده در محاسبه حجم انتقال رسوبات متوسط عمق طرح در اسکله¬های مورد بررسی (3 متر) می¬باشد. در ابتدا جهت جمع¬آوری نمونه¬های رسوب و برداشت خط ساحلی اقدام به سفر به منطقه مورد مطالعه و بازدید میدانی از آن منطقه گردید. سپس با استفاده از میکروسکوپ و تصویر برداری از نمونه¬های رسوب، اقدام به تعیین نوع این رسوبات گردید. همچنین برای محاسبه نرخ انتقال رسوب از مقایسه خطوط ساحلی در دوره¬های زمانی مختلف استفاده شده است. برای اینکار تلاش شده تا با اخذ تصاویر ماهواره¬¬ای و انجام عمل زمین مرجع با استفاده از حداقل 5 نقطه مقادیر مورد محاسبه تا سرحد امکان به واقعییت نزدیک باشد. با بررسی¬های انجام شده به این نتیجه دست یافته شد که در حدود 97 درصد وزنی رسوبات از نوع cca می¬باشد، همچنین با استفاده از تصاویر ماهواره¬ای دریافته شد که پس از ساخت اسکله¬ها سواحل غربی آنها دستخوش فرسایش و پیش آمدگی دریا شده¬اند، در صورتی که در سواحل شرقی اسکله¬ها، عمل رسوبگذاری مشهود می¬باشد.