امر به معروف و نهی از منکر در اسلام و سایر ادیان از جایگاهی بس رفیع و بلند برخوردار است، زیرا اساس نبّوت پیامبران الهی بر امر به معروف و نهی از منکر بنا نهاده شده است. اگر این دو وظیفه از برنامه ی انبیا برداشته شود نبّوت تعطیل می گردد. انگیزه ی بعثت همه انبیا ، تزکیه و تهذیب نفوس انسان ها بوده و این مهم در پرتو امر به معروف و نهی از منکر حاصل می شود. از این رو فقهای شیعه از قرن چهارم هجری که فقه شیعه مدوّن شد یعنی از زمان شیخ مفید و شیخ طوسی (ره) تا زمان حاضر مسائل و احکام امر به معروف و نهی از منکر را مورد بررسی قرار داده و احکام این دو را به استناد آیات و روایات استنباط و نظریات خود را مطرح کرده اند و پس از پیروزی انقلاب اسلامی ضرورت و اهمیّت خاصی پیدا کرده است. هدف این رساله، عبارت است از این که مبانی و احکام امر به معروف و نهی از منکررا در فقه جعفری و شافعی بررسی کرده تا نکات و نقاط اشتراک و افتراق بین دو مذهب در این مسئله روشن شود و به اهمیت این فریضه پی ببریم . این رساله از 7 فصل تشکیل شده که محوریت هر فصل به شرح زیر می باشد : فصل اوّل شامل کلیّات و مفاهیم است، در فصل دوم امر به معروف ونهی از منکر در قرآن و روایات مورد بحث قرار می گیرد . فصل سوم به بحث از وجوب امر به معروف و نهی از منکر اختصاص یافته، ودر فصل چهارم اقسام امر به معروف و نهی از منکر، و درفصل پنجم ویژگی های آمران به معروف و ناهیان از منکر، و در فصل ششم آثار امر به معروف و نهی از منکر و در فصل آخر پایان نامه پیامدهای ترک امر به معروف و نهی از منکر مورد بحث و بررسی قرار می گیرد .