مقامات بدیع الزمان همدانی و حریری، بدون تردید از گرانبهاترین گوهرهایِ گنجینه ادبیات عربی به شمار می آیند که به عنوان نمونه های بی نظیری از هنر نویسندگی به شیوه متکلف و مصنوع جایگاه ویژه ای را نزد بزرگان ادب، به خود اختصاص داده اند. سعی نویسندگان مقامات بر این بوده است تا علاوه بر اینکه هنر نویسندگی خود را به رخ رقیبان بکشند، با پرداختن به برخی پدیده های چون دریوزگی، طفیلی گری و حیله گری، برخی از مفاسد اجتماعی و سیاسی را نیز به هم عصران خود گوشزد نمایند. نگارنده این سطور کوشش نموده است تا با بهره گیری از منابع و مآخذ کهن و نوین در این زمینه، ابتدا از مقامه و مقامه نویسی در قرن چهارم و پنجم یاد کرده و سپس به بررسی تطبیقی مقامات همدانی و حریری – از جنبه ادبیات داستانی، آرایه های ادبی،دایره واژگان و ساختار دستوری – در حد یک پایان نامه کارشناسی ارشد - ،بپردازد. شایان ذکر است که هر یک از فصول ،با برداشتها و انتقادهای شخصی نگارنده ،دربردارنده مطالب و مباحث جدیدی در این خصوص می باشد.