رساله ی پیش رو، با روی کردی روان کاوانه، سه اثر هنریک یوهانس ایبسن (مرغابی وحشی، روسمرس هولم، هدا گابلر) را که متعلّق به دوره ی دوم نگارش آثار هنری اوست، نقد و بررسی می کند. برای رسیدن به هدف تحقیق که تحلیل روان کاوانه ی شخصیت های خودنابودگر و چگونگی پردازش آن ها است، طبعاً دیدگاه روان شناسان و روان کاوانی که در زمینه ی خودکشی صاحب تئوری های اساسی و نظریات قابل رجوعند، مورد استفاده قرار گرفته است. در فصل اوّل، به کلّیات موضوع، از جمله بیان مسأله، اهداف، پرسش ها و روش تحقیق اشاره شده است. در فصل دوّم، ابتدا به پیشینه ی مطالعاتی که تاکنون در ارتباط با پدیده ی خودکشی انجام گرفته و نیز به پیشینه ی نظریات روان شناسی در باب خودکشی پرداخته شده، در ادامه مروری بر تاریخچه ی پیدایش نقد ادبی صورت گرفته است. اشاره به معتبرترین تئوری های روان شناسی، هم چنین تئوری های روان شناسیِ اجتماعی در باب خودکشی، محتوای فصل سوم را تحت عنوان چهارچوب نظریِ تحقیق، تشکیل داده است؛ هم چنین شیوه ی نقد روان کاوانه و تعاملِ آن با دیگر شیوه های نقد، مورد بررسی قرار گرفته است. در فصل چهارم به نقد و بررسیِ سه اثر ایبسن از منظرِ نقد روان کاوانه و تحلیل بُعد روانی کاراکترها در هر نمایش نامه پرداخته شده و زمینه ها و نشانه های بروز خودنابودگری در هر یک از آن ها برشمرده شده است. نهایتاً در مورد ضرورت بررسیِ روان کاوانه ی آثار نمایشی به منظور دست یابی به تحلیل دقیق تر و عمیق تر از شخصیت ها و دست یابی به دانش و مهارت بیشتر در زمینه ی فنّ شخصیت پردازی در درام؛ هم چنین تأثیر میزان آشناییِ نویسنده با علم روان شناسی در توانایی او برای خلقِ شخصیت های کامل تر و بی نقص تر، نتیجه گیری به عمل آمده و به پرسش های تحقیق پاسخ داده شده است.