چکیده ندارد.

این پژوهش، تأثیر آسیب دیدگی های ورزشی بر میزان انگیزش و تحلیل رفتگی ورزشکاران زبده هندبال را بررسی می نماید(151=n). جامعه تحقیق در دو گروه آسیب دیده و غیر آسیب دیده طبقه بندی شدند. نمونه آماری گروه آسیب دیده برابر با 28 نفر و تعداد نمونه غیر آسیب دیده نیز برابر با 123 نفر بود. از پرسشنامه مقیاس انگیزش ورزشی(sms) پل لیتیر و همکاران (1995) برای بررسی میزان انگیزش و پرسشنامه تحلیل رفتگی ورزشی(abq) ریدیک و اسمیت(2001) برای اندازه گیری میزان تحلیل رفتگی استفاده گردید. برای بررسی فرضیه های تحقیق، داده ها با استفاده از آزمون ناپارامتری u من ویتنی با سطح معنی داری کمتر از 0/05 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد بین انگیزش، انگیزش درونی و انگیزش بیرونی ورزشکاران آسیب دیده و غیر- آسیب دیده تفاوت معنی داری وجود دارد(0/05>p)، در حالی که این تفاوت در مورد بی انگیزشی مشاهده نشد. همچنین بین تحلیل رفتگی و خرده مقیاس های آن (کاهش عملکرد، فرسودگی عاطفی و جسمانی، تخریب ورزشی) تفاوت معنی داری در دو گروه آزمودنی مشاهده شد(0/05>p). در مجموع، با وجود تفاوت معنی دار بین فاکتورهای روانی مورد نظر در دو جامعه، نقش مهم مداخلات روانشناختی در دوران توان بخشی و بازگشت به ورزش بیش از پیش نمایان می شود. به عبارت دیگر، توجه به رفتارها و نگرش های ورزشکاران پس از آسیب دیدگی حائز اهمیت بوده و استفاده از روانشناسان ورزشی در کنار تیم های ورزشی را اجتناب ناپذیر می نماید..