فرآیند تعارض بین ادله اثبات دعوی کیفری دارای نقش بسیار مهمی در جریان یک دادرسی کیفری می باشد. به طوری که حدوث آن باعث بروز مشکلات مهمی از جمله اطاله دادرسی عدم نیل به اهداف کیفر گردیده و موجب رکود دستگاه قضایی می باشد . لذا حل تعارض به وجود آمده و پیشتر از آن جلوگیری از بروز تعارض دارای اهمیت زیادی می باشد . بروز تعارض بین ادله کیفری معطوف به مولفه های گوناگون از جمله مبانی روانشناسی- جسمانی - قضایی می باشد. شیوه های حل تعارض بین ادله اثبات دعوی با تحولات تاریخی طرق اثبات دعوی دچار تحول گردیده و امروزه پیشرفت های علمی و آزمایشگاهی نقش مهمی در حل تعارض بین ادله کیفری ایفا می نمایند. اقرار به عنوان یکی از ادله اثبات دعوی است که در حقوق کیفری ایران اقرار جنبه طریقیت داشته و طریقی جهت ادراک و استنباط دادرس محسوب می گردد . حل تعارض بین اقرار با سایر ادله با روش های ترجیح، تخییر، تساقط امکان پذیر است. در شیوه ترجیح : یکی از دلایل متعارض به شخص شاکی واگذار می شود در شیوه تخییر: اختیار انتخاب یکی از دلایل متعارض به شخص شاکی واگذار می شود در شیوه تساقط : هردو دلیل متعارض ساقط شده و بسته به موضوع به تحقیق ادامه داده می شود یا حکم یرائت صادر می شود . به نظر این جانب از این سه شیوه تساقط به لحاظ این که با طبع حقوقی و اهداف مجازات سازگار تر بوده و به عدالت نزدیک می باشد شیوه بهتری است