کموتراپی، امروزه از رایج ترین استراتژی های درمانی سرطان می باشد. با این حال، عود مجدد و تاثیرات ثانویه شدید در این شیوه درمانی، نیاز به طراحی، تولید و کشف داروهای موثر تر با خطرات جانبی کمتر را مشهود می سازد. کورکومین با نام علمی diferuloylmethane، پلی فنلی زردرنگ و جزء فعال اصلی گیاه زردچوبه یا curcuma longa می باشد. این ماده از طریق مهار چندین مسیر سیگنالینگ سلولی قادر به جلوگیری از تکثیر، تهاجم، متاستاز ، رگ زایی و القای آپوپتوز می باشد. با این حال، حلالیت بسیار ضعیف کورکومین در محیط آبی، امکان استفاده گسترده از این ترکیب ارزشمند را محدود نموده است. دندروزوم ها نسل جدیدی از ناقلین با ویژگی هایی از قبیل حلالیت در آب، خنثی بودن بار الکتریکی، زیست سازگاری، شاخه دار بودن، داشتن ابعاد نانو و عدم توکسیسیته سلولی، از قابلیت بالایی جهت انتقال ژن به سلول های انسانی برخوردار می باشند و در تحقیقات پیشین این گروه جهت ترنسفکشن و ایمنی زایی مورد استفاده قرار گرفته اند. در پژوهش حاضر، برای نخستین بار، قابلیت دندروزوم ها در افزایش رسانش یک ترکیب دارویی مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور، تاثیر تیمار فورمولاسیون دندروزومی کورکومین در مقایسه با کورکومین آزاد بر سلول های ags با منشا توموری آدنوکارسینومای معده مورد بررسی قرار گرفت. از تکنیک فلوسایتومتری جهت بررسی تاثیر تیمار دارو بر چرخه سلولی و القای آپوپتوز استفاده گردید. همچنین جهت بررسی تاثیر دارو بر بیان ژنهای oct-4، htert، survivin و bax از تکنیک rt-pcr نیمه کمی استفاده شد. بر اساس نتایج بدست آمده، فورمولاسیون کورکومین با دندروزوم، حلالیت آبی این ماده ی شدیدا هیدروفوب را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. تیمار سلول ها با کورکومین آزاد پس از 6 ساعت، سبب القاء توقف چرخه سلولی در فاز g2/m گردید، در حالیکه این تاثیر در مورد فورمولاسیون دندروزومی دارو، 4 ساعت پس از زمان تیمار مشاهده شد. تصویر برداری میکروسکوپ فلورسنت نیز ورود سریع تر و بیشتر دارو در اثر تیمار فورمولاسیون دندروزومی را تایید نمود. همچنین، القای آپوپتوز در سلول ها، در پایان 18 ساعت زمان تیمار، در مورد فورمولاسیون دندروزومی کورکومین 48 درصد و در مورد کورکومین آزاد 20 درصد مشاهده شد که کارایی دندروزوم ها در افزایش ورود و تاثیر کورکومین را پیشنهاد می نماید. همچنین، کاهش نسبی بیان ژن های oct-4 variants b & a، htert و survivin که از ژن های دخیل در قدرت بالای تکثیر و بقای حیات سلول های سرطانی می باشند، و همچنین افزایش سطح بیان ژن پروآپوپتوتیک bax ، حاکی از تاثیر مهاری کورکومین بر بقا و ورود تدریجی سلول ها به مسیر آپوپتوز می باشد.