اعتبار اسنادی مهمترین شیوه پرداخت در بیع بین المللی است و در جهت تسهیل وتوسعه تجارت بین الملل نقش بسیار عمده و منحصر به فردی ایفا می نماید. مهمترین کاربرد آن از این حیث، انجام پرداختهای بین المللی در صادرات و واردات است. مقررات متحد الشکل اعتبار اسنادی(ucp) به عنوان کاربردی ترین ابزار بانکی برای این شیوه پرداخت ، در سال 1933 توسط اتاق بازرگانی بین المللی تدوین شده و تقریباٌ هر ده سال یکبار، جهت بهبود، اصلاح و به روز شدن، مورد بازنگری قرار می گیرد. هفتمین نسخه این مقررات با نام ucp600 از تاریخ اول جولای سال2007جاری و نافذ گردید. توسعه صنایع حمل و نقل، بیمه و بانکداری، لزوم نگارش سلیس و روان تر مقررات مزبور، تقویت و حفظ اعتبار l/c به عنوان وسیله پرداخت در معاملات بین المللی،کاهش و به حداقل رساندن مسائل مربوط به مغایرت اسناد و طرح دعوی در مراجع قضایی از جمله مهمترین اهداف گروه بازنگری ucp500 بود. بدیهی است رسیدن به اهداف فوق برای وارد کنندگان، صادر کنندگان، قضات، حقوقدانان و به طور کلی تمام کسانی که با اعتبار اسنادی سرو کار دارد بسیار با اهمیت بوده و منجر به تغییر رویه و فرآیند های انجام کار خواهد شد. از تغییرات مهم شکلی این مقررات می توان به کاهش مواد از 49 ماده به 39 ماده، حذف پنج ماده، گنجاندن شش ماده جدید، ادغام برخی مواد در یکدیگر ، بهبود سبک نگارش در جهت کاهش و حداقل سازی تغییر و تفسیر های متفاوت از مقررات، اشاره نمود. سازماندهی بهتر و به ویژه قرار گرفتن مواد دوم و سوم (تعاریف و تفاسیر) در ابتدای ucp600، یک نقطه شروع خوب برای فهم بهترآن فراهم می آورد. همچنین تغییر در معنی معامله اسناد، حذف اعتبارات برگشت پذیر و افزودن اعمال تروریستی به موارد مربوط به فورس ماژور را به عنوان مهمترین تغییرات ماهوی می توان بر شمرد. با توجه به اهمیت نقش بانکها در اجرای مقررات ucp600 به نظر می رسد سایر طرفین اعتبار اسنادی،در بازنگری های بعدی مقررات مذکور،باید بر مسئولیت پذیری بانکها(حداقل در زمینه های مربوط به امور فنی و تخصصی) تاکید بیشتری نمایند. در قسمت نتیجه گیری نیز ضمن برشماری مزایا و معایب ucp600 نسبت به ucp500، پیشنهاداتی درزمینه اصلاح وبهبود آن در بازنگری آتی ارائه گردیده است.