شرط فاسخ ،شرطی است که در ضمن قرارداد می آید به این منظور که در صورت وقوع یا عدم وقوع رویدادی در آینده قرارداد خود به خود و بدون نیاز به فسخ مشروط له منحل گردد. بنابراین همانگونه که در قانون مدنی فرانسه آمده است شرط فاسخ یکی از اسباب سقوط تعهدات است. شرط فاسخ ماهیتاً، شرط تعلیق ،خیار شرط ، شرط نتیجه معلق و اقاله معلق نیست بلکه دارای ماهیت خاص بوده و تنها بر اساس ماده 10 ق. م قابل تحلیل است. با وقوع یا تحقق رویداد موضوع شرط، عقد منحل و با عدم تحقق آن عقد قطعی خواهد شد. اگرچه شرط فاسخ مانع تملیک نیست اما مشروط علیه را از تصرفات منافی حقوق مشروط له منع می کند و در صورت تحقق آثار عقد جز در مورد منافع منفصل به گذشته بر می گردد. شرط فاسخ هرچند در حقوق ایران فاقد نص خاص بوده و قواعد عمومی آن از سوی قانونگذار بیان نشده است اما به کمک قواعد عمومی قراردادها مانند اصل آزادی اراده و اصل صحت می توان صحت و قواعد عمومی آن را به دست آورد.