آب و آتش، به عنوان دو عنصر اصلی سازنده جهان هستی جایگاهی ویژه در فرهنگ ایران و ویتنام دارد. در اساطیر هر دو کشور روایاتی نقل شده که اهمیت آن دو را در لایه های مختلف اندیشه و باورهای موجود در این دو اقلیم نشان می دهد؛ از جمله در اسطوره آفرینش، آب و آتش در اساطیر ایران دو آفریده ی اهورامزدا برای مبارزه با اهریمن اند، و در برخی اساطیر ویتنام آب باران مایه ی حیات و عنصر جدا کننده ی آسمان از زمین شمرده شده است. ایزدان مخصوص آب و آتش در هر دو فرهنگ نیز قابل بررسی و مقایسه است. تطبیق و مقایسه کارکردهای آب و آتش، جشن های ویژه مربوط به آن، آرایه های ادبی الهام گرفته از این دو عنصر در شعر فارسی (اشعار فردوسی و نظامی) و شعر ویتنامی (اشعار تران نان تونگ، تران تونگ، له تانه تونگ، نگوین زا تیو و نگوین زو) از دیگر مواردی است که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است. در تفکر ایرانی عناصر تشکیل دهنده جهان هستی چهار تا (آب، خاک، باد و آتش) و در تفکر ویتنامی پنج عنصر (آب، خاک، باد، آتش و فلز) هستند. توجه به تاثیرات این نوع اندیشه در ادبیات، هنر، عقاید و باورهای عامیانه ی هر دو کشور ایران و ویتنام شباهت ها و تفاوت های فرهنگی دو ملت را نشان می دهد.