اثربخشی واقعیت درمانی بر بهزیستی هیجانی، روانی و اجتماعی مردان سالمند مقیم آسایشگاه

یکی از حوزه­های مهم سلامت سالمندان بعد روانی آن است که نیازمند توجه خاص به ویژه پیشگیری از اختلالاتی نظیر افسردگی، اضطراب و احساس یأس و ناامیدی در آنان و لزوم توجه به بهزیستی آنها است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی واقعیت­درمانی در بهزیستی سالمندان انجام گرفت. پژوهش حاضر ­از نوع نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون همراه با ­گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری پژوهش شامل کلیه­ی سالمندان مرد ساکن در مرکز ماندگاران شهر اردبیل بود. ابتدا پرسش‌نامه­ بهزیستی ­هیجانی، روانی­ و اجتماعی کی­یز و ماگیارمو توسط کلیه­ی سالمندان تکمیل گردید و از بین سالمندانی که نمره­ی برابر با یا بالاتر از نقطه­ی برش در پرسش‌نامه کسب کرده بودند 30 نفر به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش ­(15نفر) و کنترل ­(15 نفر) جایگزین گردیدند. سپس برنامه­ی واقعیت درمانی، طی هشت­جلسه­ی 90 دقیقه­ای برای گروه آزمایش اجرا گردید و گروه کنترل طی این مدت هیچ مداخله­ای دریافت نکرد. پس از پایان برنامه­ی ­مداخله­ای، پرسش‌نامه مجدداً برای هر دو گروه به عنوان پس­آزمون اجرا گردید. داده­ها با استفاده از آزمون آماری کوواریانس مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که واقعیت درمانی موجب افزایش بهزیستی هیجانی، روانی و اجتماعی سالمندان شده است. در نتیجه لزوم کاربست درمان­های متمرکز بر مشکلات خلقی و عاطفی سالمندان به ویژه افزایش بهزیستی آنان ضروری می‌باشد.